اثربخشی درمان مبتنی بر شفقت بر تحمل پریشانی و اسنادهای ارتباطی زنان متقاضی طلاق

پژوهش حاضر با هدف تعیین اثربخشی درمان مبتنی بر شفقت بر تحمل پریشانی و اسنادهای ارتباطی زنان متقاضی طلاق انجام شد. روش پژوهش نیمه آزمایشی با طرح پیش‌آزمون پس‌آزمون با گروه کنترل است. جامعه آماری پژوهش کلیه زنان متقاضی طلاق شهر بهبهان در سال 1398 هستند. حجم نمونه پژوهش حاضر شامل 30 نفر (15 نفر در گروه آزمایش و 15 نفر در گروه کنترل) است که با روش نمونه‌گیری در دسترس و با توجه به ملاک‌های ورود به مطالعه انتخاب شدند. افراد گروه آزمایش، مداخله آموزشی را طی دو ماه در 8 جلسه 90 دقیقه‌ای دریافت کردند. پرسشنامه‌های مورد استفاده در این پژوهش مشتمل اند بر مقیاس های تحمل پریشانی (DTS) و اسنادهای ارتباطی (RAM). داده‌ها با تحلیل کوواریانس تک متغیره و چندمتغیره مورد تجزیه و تحلیل قرار گرفتند. یافته‌ها نشان می-دهند که بین گروه‌های آزمایش و کنترل از نظر تحمل پریشانی و اسنادهای ارتباطی تفاوت معنا‌داری وجود دارد. به عبارت دیگر، درمان مبتنی بر شفقت باعث افزایش تحمل پریشانی و بهبود اسنادهای ارتباطی در این زنان می شود (001/0>P). منطبق با یافته‌های پژوهش حاضر، می‌توان درمان مبتنی بر شفقت را به منزله روشی کارا در جهت افزایش تحمل پریشانی و بهبود اسنادهای ارتباطی زنان متقاضی طلاق در نظر گرفت.