بهینه سازی تخصیص آب و الگوی کشت بهینه (مطالعه موردی: دشت قزوین)

آب به عنوان مهم ترین و محدودکننده ترین نهاده تولیدی در اغلب مناطق کشاورزی ایران خودنمایی می کند. از طرفی استفاده بهینه از منابع آب یکی از مهم ترین مسایل مطرح در کشاورزی پایدار به شمار می آید. آب به عنوان یک منبع قابل تجدید همواره به عنوان یک رکن اصلی کشاورزی مطرح بوده است. در مطالعه حاضر یک مدل بهینه سازی به منظور حداکثر نمودن سود و حداقل برهم خوردن پایداری منابع آب در کانال های L1، L2، L3، L4، L4A، L5، L6 ، L7، L8، L9، L10، L20 در شبکه آبیاری و زهکشی دشت قزوین توسعه داده شد. مدل بهینه سازی با استفاده از الگوریتم ژنتیک چندهدفه با دو تابع هدف مجزا ارایه گردید. برای واسنجی مزرعه ای مدل، نسبت کشت، هزینه تولید و قیمت فروش گیاهان عمده و مهم به همراه نسبت کشت آن ها در سال زراعی 1394 جمع آوری گردید. نتایج، حاکی از افزایش سود خالص به میزان 64 درصد نسبت به الگوی کشت موجود از طریق کاهش سطوح زیرکشت محصولات با سود خالص کم و افزایش سطح زیرکشت محصولات با درآمد بالا می باشد. افزایش درآمد حاصله از تغییر در الگوی کشت ثابت می کند اصلاح الگوی کشت موجود نیاز به بازنگری و تغییر دارد. هم چنین با توجه به تعریف تابع هدف دوم، میزان آب مصرفی در شرایط بهینه 20 درصد کاهش یافت.