تعیین خصوصیات فنوتیپی و ژنوتیپی مقاومت به اریترومایسین در سویه های استافیلوکوکوس اورئوس حساس و مقاوم به ونکومایسین جدا شده از شیر خام گاو

استافیلوکوکوس اوریوس عامل اصلی اندوکاردیت، سپسیس و مسمومیت غذایی استافیلوکوکی می باشد. هدف از این مطالعه ارزیابی حساسیت به اریترومایسین در 50 سویه استافلوکوکوس اوریوس مقاوم به ونکومایسین (VRSA) و حساس به ونکومایسین (VSSA) جدا شده از شیر خام گاو و نیز تعیین انتشار ژن های مقاومت به اریترومایسین در میان جدایه ها می باشد. براس مایکرودایلوشن به منظور تعیین مقاومت به ونکومایسین و تعیین حداقل غلظت مهار رشد اریترومایسین مورد استفاده قرار گرفت. حضور ژن های ermA، ermB، ermC و msrA کدکننده مقاومت به اریترومایسین از طریق PCR مورد بررسی قرار گرفت. 84 درصد از جدایه ها حساس و 16 درصد مقاوم به ونکومایسین بودند. یک جدایه نسبت به اریترومایسین حساس بود و هیچ یک از ژن های مقاومت را نداشت. 90 درصد جدایه ها نسبت به اریترومایسین مقاوم بودند که از این تعداد 4/24 درصد هیچ یک از ژن های مقاومت را نداشتند، در حالی که 1/51 درصد از نظر ژن ermB مثبت بودند. ermA در هیچ یک از جدایه ها یافت نشد. حضور همزمان ژن های مقاومت در 8 جدایه مشاهده شد. هیچ ارتباط معناداری بین ژن های مقاومت به اریترومایسین و MIC اریترومایسین مشاهده نشد. 5/37 درصد از جدایه های VRSA هیچ یک از ژن های مقاومت به اریترومایسین را نداشتند، در حالی که 25 درصد دارای دو ژن مقاومت بودند. میانگین MIC اریترومایسین در جدایه های VRSA بالاتر از جدایه های VSSA بود. تمام جدایه های VRSA نسبت به اریترومایسین نیز مقاوم بودند. هیچ ارتباط معناداری بین ژن های مقاومت به اریترومایسین و حساسیت به ونکومایسین مشاهده نشد.