بررسی تعامل نمود استمراری و نوع عمل در زبان فارسی

نمود، دو نوع واژگانی و دستوری را دربرمی گیرد. نمود واژگانی از معنای فعل ناشی و پنج طبقه ایستا، کنشی، لحظه ای، پایا و کنشی-پایا را شامل می شود؛ درحالی که نمود دستوری به واسطه عناصر تصریفی و فعل های کمکی تظاهرمی یابد و انواع تام، ناقص، کامل و آینده نگر را دربرمی گیرد. پژوهش حاضر در چارچوب دستور نقش و ارجاع، رفتار نوع عمل در نمود استمراری و خوانش های مختلف آن را بررسی-می کند. به طورکلی، افعال ایستا نمی توانند با نمود استمراری به کارروند، ولی با قرارگرفتن در موقعیت فراز و فرود، اشاره به کنشگری فاعل و دلالت بر امری موقت، قابلیت استمرار پیدامی کنند. افعال کنشی، علاوه بر استمرار عمل، کارکرد فرافکنی اشاری نیز دارند. افعال لحظه ای معمولا فاقد استمرار تلقی می-شوند، ولی می توانند در نمود استمراری، خوانش روند مقدماتی، حرکت آهسته، تکراری، فرافکنی اشاری و گزارشی داشته باشند و به قریب الوقوع بودن و در شرف وقوع بودن رویداد اشاره کنند. افعال پایا و کنشی-پایا به دلیل تداوم در تحقق عمل می توانند در نمود استمراری به کارروند.