تاثیرات توسعه شهری بر گسترش ابعاد فرسودگی بافت های تاریخی، مورد مطالعاتی: محله فیض آباد شهر کرمانشاه

مفاهیم توسعه شهری و جاماندگی بافت های تاریخی از فرایند توسعه، پدیده هایی متناظر در کشورهای توسعه نیافته ویا در حال توسعه هستند که به طور عموم به دلیل رشد صرفا فیزیکی آن هم از نوع خطی روی می دهند. در این رابطه،پژوهش حاضر با هدف شناخت روند صحیح توسعه فضایی شهر کرمانشاه به عنوان مطالعه موردی تحقیق به تحلیلجریان های غیراصولی توسعه بر محله تاریخی فیض آباد و متعاقبا شناسایی عوامل منفی موثر بر ایجاد فرسودگی و افزایشابعاد آن در این محله پرداخته است. از منظر روش شناسی تحقیق، این پژوهش با تمرکز بر راهبرد موردکاوی و به صورتتوصیفی- تحلیلی انجام شده و در نهایت به منظور تدقیق و تایید فرضیه تحقیق مبنی بر این که روند رشد فیزیکی شهر دربازه های تاریخی مختلف، منجر به جاماندگی بافت تاریخی از فرایند توسعه گردیده و پیوند اجتماعی-کالبدی محله مذکوررا با کل شهر مخدوش کرده است با نظرسنجی از خبرگان مسلط بر بافت، در قالب یک درخت تصمیم گیری، امتیازدهی وتثبیت شده است. بدین طریق که با وزن دهی و امتیازدهی آیتم های استخراج شده از چهارچوب نظری تحقیق به تدقیقاولویت مولفه های مدل مفهومی پژوهش منتج شد و از این طریق امکان رتبه بندی پیامدهای منفی توسعه را در ارتباط بافرسودگی بافت تاریخی مورد مطالعه میسر ساخت. نتایج حاصل از این پژوهش گویای این است که افزایش اندازه شهردر دوره های تاریخی، هیچ تناسب و سنخیتی با رشد جمعیت نداشته و به ویژه بر اثر سیاست های ناصحیح در خصوصواگذاری زمین پس از انقلاب اسلامی، فرسودگی محله فیض آباد افزایش یافته و معضلاتی نظیر عدم تعادل بخشی به شهر،شکل گیری عرصه های وسیع در رقابت با بافت مرکزی، افزایش هزینه های نگهداری و سکونت گاه های غیررسمی پدید آمدهاست. لازم به ذکر است که نتایج کاربردی پژوهش به صورت رتبه بندی مولفه ها و خروجی درخت تصمیم گیری در قالبپیشنهاداتی برای طرح های آتی مرمت محله تاریخی فیض آباد ارایه شد.