عدالت فضایی در مسکن شهری، مورد مطالعاتی: شهر اسلامشهر

به دنبال تحولات ایجادشده در اثر رشد شتابان شهرنشینی، از جمله ضرورت ها در رسیدن به عدالت فضایی و توسعه شهری پایدار می توان توجه به تامین مسکن مناسب برای اقشار متنوع جامعه دانست. عدم توجه به عدالت فضایی درفرایند برنامه ریزی مسکن، می تواند بروز مشکلات فراوان، از جمله نارضایتی شهروندان و ناکارآمدی برنامه ها را در پی داشته باشد. شهر اسلامشهر به عنوان یکی از شهرهای مهم استان تهران، امروزه با مشکلاتی در زمینه های عدالت درحوزه مسکن مواجه است که موجب کاهش زیست پذیری آن شده است. هدف پژوهش حاضر، ارزیابی عدالت فضایی درقلمرو مسکن در شهر اسلامشهر و ارایه راهبردهایی برای ارتقای آن می باشد. روش پژوهش از نوع تحلیلی و بهره گیری ازروش های کمی است. تحلیل اطلاعات با استفاده از آزمون تی تست، رتبه بندی مناطق بر اساس مدل تاپسیس و تکنیکتحلیل سوات برای ارایه راهبردها استفاده شده است. یافته های پژوهش نشان می دهند که اکثریت شاخص های عدالت فضایی مسکن در مناطق اسلامشهر پایین تر از سطح متوسط قرار دارند. بر اساس نتایج مدل تاپسیس، منطقه 1 اسلامشهرمطلوب ترین منطقه از نظر برخورداری از عدالت مسکن است. در این منطقه، معابر و مسیرهای پیاده از کیفیت مناسبی برخوردار بوده و از نظر دسترسی به خدمات شهری وضعیت مطلوب تری دارد. نامطلوب ترین وضعیت در بین مناطق مربوطبه منطقه 4 می باشد که از جمله مهمترین دلایل آن می توان به قدمت بالای ابنیه، سهم بالای بناهای مخروبه، شبکهمعابر نامناسب، فقدان دسترسی به حمل و نقل عمومی، و کمبود فضای سبز اشاره کرد. سایر یافته های پژوهش عبارتنداز: ضرورت به کارگیری راهبرد انطباقی برای تامین خدمات سکونت در مقیاس های عملکردی، راهبرد اقتضایی برای ایجاداختلاط کاربری ها به منظورایجاد محیط سرزنده، راهبرد تدافعی برای ساماندهی نظام کاربری ها و راهبرد تهاجمی برای تقویت مشارکت مردمی.