اثرات تغذیه سیلاژ تفاله و تفاله خشک دانه انار بر میکروفلور روده بره‏ های نر نژاد مهربان

انار به‏دلیل ترکیبات فنولی (فلاونوییدها و تانن‏ها) که بیش‏تر در پوست و آب انار گردآمده‏اند دارای ویژگی‏های ضدباکتریایی و ضدقارچی است که این ویژگی‏ها در گونه‎ های مختلف انار از لحاظ قدرت و طیف یکسان نیستند.

هدف از این آزمایش بررسی اثرات سیلاژ تفاله (مخلوط دانه و پوسته) و تفاله خشک دانه انار بر دو باکتری مفید (لاکتوباسیلوس) و مضر (اشریشیا کلی) دستگاه گوارش بره‏های پرواری بود.

شمار 9 راس بره‏ی نر نژاد مهربان (با میانگین وزنی 5/3 ± 03/27 کیلوگرم، و میانگین سنی 4/1 ± 8/ 187 روز)، با سه جیره آزمایشی هم‏ انرژی و هم‏پروتئین (جیره شاهد، جیره دارای 20/27 درصد سیلاژ تفاله انار و جیره دارای 40/31 درصد تفاله خشک دانه ‏انار) به‏ مدت 60 روز در جایگاه انفرادی خوراک‏دهی شدند. برای شمارش فلورمیکروبی روده، پس از کشتار، یک گرم نمونه تازه گوارشی از ایلیوم و سکوم جمع‏ آوری شد. نمونه‏ ها روی سطح محیط کشت آگار گسترش یافت. کلنی‏ها به روش چشمی شمارش و تعداد باکتری‏ها به‏ صورت واحدCFU (تعداد کلنی در هر گرم) محاسبه شد. برای کشت میکروب‏های لاکتوباسیلوس، محیط کشت MRS آگار و برای باکتری اشریشیاکلای (Escherichia. coli) محیط کشت MC (مکانکی) آگار استفاده شد. برای تایید نهایی باکتری‏های جدا شده روی آگار مکانکی از آزمونPCR استفاده شد.

یافته‏های این پژوهش نشان داد که شمار باکتری‏های لاکتوباسیلوس در ایلیوم و سکوم تحت تاثیر خوراک‏دهی پسماند انار قرار نگرفت (‍P>0.05). میانگین شمار اشریشیاکلای در بره‏ه ایی که پسماند انار دریافت کرده بودند در ایلیوم و سکوم از گروه شاهد کم‏تر بود (‍P<0.05) ولی اختلاف معنی‏داری میان دو گروه تغذیه شده با پسماند انار دیده نشد.

به نظر می‏رسد به‏ کارگیری تفاله انار می‏تواند موجب کاهش جمعیت باکتری‏های اشریشیا کلی در ایلیوم و سکوم بره‏ه ای نژاد مهربان شود.