بررسی اثربخشی درمان مبتنی بر پذیرش و تعهد بر ناگویی خلقی، تاب آوری و بهزیستی ذهنی زنان مطلقه

زنان مطلقه از اقشار بسیار آسیب‌پذیر جامعه به‌شمار می‌روند که با مسایل و مشکلات روحی‌روانی، اقتصادی، اجتماعی و فرهنگی مواجه هستند. هدف پژوهش حاضر، بررسی اثربخشی درمان مبتنی بر پذیرش و تعهد بر ناگویی خلقی، تاب‌آوری و بهزیستی ذهنی زنان مطلقه بود.

 روش این پژوهش، نیمه‌آزمایشی با طرح پیش‌آزمون-پس‌آزمون همراه با گروه گواه انجام شد. جامعه آماری پژوهش را تمامی زنان مطلقه مراجعه‌کننده به سازمان بهزیستی استان تهران در نیمه دوم سال 1398 به تعداد 263 تشکیل دادند. از بین آن‌ها سی نفر داوطلب واجد شرایط به‌روش نمونه‌گیری هدف‌مند انتخاب شدند. سپس به‌صورت تصادفی در گروه آزمایش و گروه گواه قرار گرفتند. آزمودنی‌های دو گروه، مقیاس ناگویی خلقی تورنتو (بگبی و همکاران، 1994)، مقیاس تاب‌آوری کانر-دیویدسون (کانر و دیویدسون، 2003) و مقیاس بهزیستی ذهنی (کییز و ماگیار-مو، 2003) را در مراحل پیش‌آزمون و پس‌آزمون تکمیل کردند. مداخله گروه‌درمانی مبتنی‌بر پذیرش و تعهد به‌مدت هشت جلسه براساس پژوهش پیترسون و همکاران (2009) برای گروه آزمایش ارایه شد؛ درحالی‌که در طول این مدت گروه گواه هیچ‌گونه مداخله‌ای دریافت نکرد. تجزیه‌و‌تحلیل داده‌ها با استفاده از روش‌ آماری تحلیل کوواریانس در نرم‌افزارSPSS نسخه 24 صورت گرفت. سطح معنا‌داری برای همه آزمون‌ها 0٫05 لحاظ شد.

نتایج نشان داد، پس از حذف اثر پیش‌آزمون، تفاوت معناداری بین گروه آزمایش و گروه گواه در پس‌آزمون، در میانگین نمره‌های متغیرهای ناگویی خلقی (0٫001>p)، تاب‌آوری (0٫001>p) و بهزیستی ذهنی (0٫001>p) مشاهده شد. همچنین اندازه اثرهای ناگویی خلقی، تاب‌آوری و بهزیستی ذهنی به‌ترتیب برابر با 0٫674، 0٫538و 0٫739 بود.

باتوجه به یافته‌های پژوهش نتیجه‌گیری می‌شود که برای کاهش ناگویی خلقی و افزایش تاب‌آوری و بهزیستی ذهنی در زنان مطلقه می‌توان از گروه‌درمانی مبتنی‌بر پذیرش و تعهد استفاده کرد.