تئوریزه کردن مبانی نظریه اقتصاد مقاومتی، به عنوان نظریه اقتصادی انقلاب اسلامی، بر اساس نظریه هم پایی فناورانه (مطالعه چند موردی: کره جنوبی، چین و ایران)

اقتصاد مقاومتی اکنون به پارادایم حاکم بر فضای سیاستگذاری ایران تبدیل شده، لیکن فقدان نظریه پردازی درباره آن ضعفی جدی بشمار می رود که حاکی از غلفت اندیشمندان دانشگاهی در این زمینه است. چنین غفلتی می تواند پیامدهای نامطلوبی در برون رفت اقتصاد کشور از منبع محوری و حرکت به سمت اقتصاد مبتنی بر دانش داشته و سیاستگذاری علم، فناوری و نوآوری را در کشور ناکارآمد نماید. هدف پژوهش حاضر، تیوریزه کردن مبانی اقتصاد مقاومتی بر اساس نظریه هم پایی فناورانه است. برای این منظور از روش فرا ترکیب و شواهد تجربی در سه کشور کره جنوبی، چین و ایران استفاده شده است. یافته های پژوهش نشان می دهد که ارکان «درون زایی» و «برون گرایی» در اقتصاد مقاومتی با ارکان «تلاش های بومی برای توسعه فناوری» و «انتقال بین المللی فناوری» در هم پایی فناورانه متناظر است. هم چنین بین چهار ویژگی «شناسایی و به-کارگیری ظرفیت های علمی، فنی و اقتصادی»، «ساماندهی نظام ملی نوآوری»، «حمایت همه جانبه از صادرات کالاها و خدمات» و «دیپلماسی و انتقال فناوری» در اقتصاد مقاومتی با چهار ویژگی «ظرفیت جذب و توانمندی های فناورانه بومی»، «نظام های ملی و بخشی نوآوری»، «رشد مبتنی بر صادرات» و «یادگیری و انتقال فناوری از منابع برون مرزی» در هم پایی فناورانه تناظر برقرار است. در مقاله حاضر یافته های مذکور بطور دقیق با موردکاوی های عملی و ارایه شواهد تجربی تایید می شود. در نهایت توصیه می گردد در سیاستگذاری های مربوطه ضمن به کارگیری توام «تلاش های بومی برای توسعه فناوری» و «انتقال بین المللی فناوری »، بر سهم در حال افزایش تلاش های بومی تاکید گردد.