بهبود مناسبات تهران-ریاض و پویش صلح هرمز

هدف پژوهش حاضر کشف بنیادی‏ ترین گام برای پیاده‏ سازی ابتکارهای مبتنی بر انگاره امنیت درون‏زا در خلیج فارس ازجمله «پویش صلح هرمز» است. از این رو پرسش اصلی مقاله این است که «زیربنایی ‏ترین گام برای پیاده ‏سازی پویش صلح هرمز کدام است؟» از آنجاکه لازمه پیاده‏ سازی پویش صلح هرمز، تضعیف الگوی بی‏ اعتمادی دیرینه درهم ‏تنیده ‏شده با عداوت معاصر میان ایران و شورای همکاری خلیج فارس به ‏شمار می ‏آید، فرضیه مقاله این بوده است که «بهبود مناسبات دوجانبه تهران-ریاض، زیربنایی‏ترین گام برای پیاده‏ سازی پویش صلح هرمز به ‏شمار می‏ آید.» این پژوهش از نوع توصیفی-تحلیلی (کیفی) بوده و در فرایند تحلیل یافته‏ ها از روش ‏شناسی استنتاجی استفاده شده است. چارچوب مفهومی حاکم بر مقاله نیز با اعمال نظریه موازنه تهدید بر نظریه مجموعه امنیتی منطقه ‏ای شکل گرفته است. یافته ‏های مقاله در تکمیل فرضیه مقاله به این واقعیت اشاره دارند که اولا وجود حداقل درجاتی از همگرایی امنیتی میان تهران و ریاض برای پیاده‏ سازی هرگونه الگوی امنیتی مبتنی بر انگاره امنیت درون‏زا در خلیج فارس ضروری است و ثانیا چون عربستان انگیزه‏ای برای پیاده ‏سازی ابتکارهای مبتنی بر امنیت‏ درون‏زا در منطقه ندارد، تهران می‏ تواند با ایجاد تفاهم با ریاض بر سر برخی مناطق نفوذ در خاورمیانه به کمینه شرایط لازم برای همگرایی امنیتی با عربستان سعودی دست یابد.