بررسی تعارض و راهبردهای مدیریت آن در پرستاران بخش های مراقبت ویژه

پرستاران بخش ویژه به دلیل پیچیدگی محیط کار و بدحال بودن بیماران، تعارضات شغلی را تجربه می کنند. اگر این تعارضات، شناسایی و مدیریت نشوند می توانند زمینه ای برای بروز مشکلات، خشونت در محیط کار، کاهش انگیزه و کیفیت مراقبت های پرستاری و در نتیجه آسیب به بیماران باشند.

پژوهش حاضر از نوع توصیفی- تحلیلی بود. جامعه پژوهش شامل پرستاران بخش های مراقبت ویژه مراکز آموزشی درمانی و بیمارستان تامین اجتماعی شهر اردبیل بودند که از میان آنها تعداد 240 نفر که حایز شرایط ورود به مطالعه بودند، انتخاب شدند. جهت گردآوری داده ها از پرسشنامه های تعارض دوبرین و راهبردهای مدیریت تعارض رابینز استفاده شد. داده ها با استفاده از روش های آمار توصیفی (میانگین، انحراف معیار، فراوانی، درصد فراوانی) و استنباطی (تحلیل واریانس، آزمون تی مستقل و ضریب همبستگی پیرسون) در نرم افزارSPSS  نسخه 23 مورد تحلیل قرار گرفت.

براساس نتایج، اکثر پرستاران (2/84 درصد)، سطح متوسط تعارض شغلی را تجربه کرده بودند. راهبردهای مدیریت تعارض مورد استفاده توسط اغلب پرستاران به ترتیب شامل عدم مقابله (52/11±92/44)، راه حل مداری (72/11±27/38) و کنترل (53/8±44/30) بود. بین تعارض شغلی پرستاران با بیمارستان (01/0=P) و بخش محل کار (025/0=P)، ارتباط معنی داری مشاهده شد. همچنین ارتباط بین راهبردهای مدیریت تعارض با سن، جنس، وضعیت استخدامی و محل خدمت پرستاران، معنی دار بود (05/0>P).

براساس نتایج، پرستاران بخش های ویژه از تعارض متوسطی در محیط کار برخوردار بوده و بیشتر از راهبرد عدم مقابله برای حل تعارضات خود استفاده می کنند. لذا، توصیه می شود مدیران پرستاری با اتخاذ شیوه های مناسب حل تعارضات، به کاهش آنها در محیط کار کمک کرده و در نتیجه باعث ارتقا کیفیت خدمات پرستاری شوند.