مواجهه ی فلسفی، عرفانی ابن سینا و ملاصدرا با مسئله ی شر

به دنبال روی دادن پدیده های ناگواری چون بیماری های فراگیر، سیل، زلزله، جنگ و نظایر آن و قربانی شدن انسان های زیاد در یک برهه ی زمانی کوتاه و ناتوانی انسان در کنترل و مهار آن پدیده ها، ذهن انسان های خداباور در رابطه با صفات الهی، به ویژه خیر محض بودن و نیز عنایت او نسبت به جهان هستی، دچار چالش هایی می شود که در طول تاریخ علم به صورت چالش شر مطرح شده است. رفع این چالش از افکار عمومی، همیشه دغدغه ی متفکران خدا باور بوده است و آن ها را بر آن داشته تا به نحوی بین خدای خیر محض و جهان مادی مملو از شرور، ارتباط صحیحی برقرار نموده و نشان دهند شر ناشی از نواقص موجود در عالم ماده است و ربطی به خدای خیر ندارد. در این مقاله تلاش می شود پاسخ فیلسوفانه ی ابن سینا و عارفانه ی ملاصدرا و عرفا تبیین شود و بر این نکته تاکید شود که چون شر از ناحیه ی کثرت و ماهیت مطرح می شود، امری ذهنی است و وجود خارجی ندارد، اگرچه عدمی هم نیست و همانطور که کثرت و ماهیت به تبع وجود و وحدت، در خارج موجود است، شر به تبع وجود در خارج موجود می شود. ضمنا نشان داده می شود پاسخ عرفانی ملاصدرا تکمله ی پاسخ فلسفی ابن سینا و سازگار با مبانی حکمت متعالیه ی وی است و در واقع پاسخ فلسفی ابن سینا در حکمت بحثی مفید فایده است و پاسخ عرفانی ملاصدرا در حکمت شهودی تایید شده در حکمت سینوی و بسط یافته در حکمت صدرایی کارایی دارد.