الگوی مقاومت آنتی بیوتیکی در سویه های استافیلوکوکوس اورئوس مقاوم به متی سیلین و ونکومایسین جدا شده از نمونه های بالینی بیمارستان های سطح کلان شهر تهران

امروزه یکی از مهمترین چالش ها، گسترش سویه های استافیلوکوکوس اوریوس مقاوم به متی سیلین و ونکومایسین است. اکتساب مقاومت آنتی بیوتیکی و تغییرات الگوهای بیماری زایی استافیلوکوکی از مهمترین عوامل حدت به شمار می آید. هدف این مطالعه شناسایی الگوی مقاومت آنتی بیوتیکی جدایه های بالینی از چندین بیمارستان سطح شهر تهران در سال 97 بود.

502 نمونه بالینی استافیلوکوکوس اوریوس با استفاده از تست های بیوشیمیایی و تکثیر ژن 16s rRNA با روشPCR  شناسایی و تایید شدند. تمامی جدایه ها از نظر مقاومت به متی سیلین با روش دیسک گذاری و از نظر مقاومت به ونکومایسین با استفاده از روش حداقل غلظت مهار کنندگی بررسی و در نهایت هر دو گروه از نظر مولکولی مورد آزمون قرار گرفتند.

از 502 جدایه، 168جدایه  MRSA (46/33 درصد) ،6 جدایه VRSA (19/1 درصد) و 2 جدایه دارای مقاومت حد واسط (39/0 درصد) بودند، فراوانی ژن  mecAدر جدایه های MRSA 4/99 درصد ، فراوانی ژن  vanBو vanC1 هرکدام 5/37 درصد و فراوانی ژن vanC3 12/5 درصد در جدایه های VRSA بود. بیشترین  میزان مقاومت جدایه های MRSA از محل کاتتر و بیشترین میزان مقاومت جدایه های VRSAو VISA از محل ترشحات جداسازی شده بودند. در هر دو گروه بیشترین مقاومت مربوط به بزرگسالان بود.

استافیلوکوکوس اوریوس  مقاوم به متی سیلین و ونکومایسین تهدید جدی برای سلامت انسان محسوب می شوند. شناسایی صحیح الگوی مقاومتی عفونت ایجاد شده و استفاده از آنتی بیوتیک مناسب می تواند سرعت مقاومت روز افزون این باکتری را کندتر کند.