بررسی موانع تحقق توسعه سیاسی در دوره ی پهلوی دوم

توسعه سیاسی را می توان یکی از مباحث مهم در جامعه‌شناسی سیاسی دانست که هدف آن گسترش مشارکت سیاسی و دخالت افراد، گروه ها، سازمان ها و توده مردم در سرنوشت و حیات سیاسی خویش است و از ویژگی های بارز جوامع توسعه‌یافته به‌حساب می آید. در توسعه سیاسی اهداف و آرمان هایی مانند دموکراسی، آزادی، حقوق بشر موردتوجه است؛ اما توسعه سیاسی در ایران فراز و نشیب های خاصی داشته است که تاریخ توسعه سیاسی را با دیگر جوامع به‌ویژه جوامع غرب متفاوت می کند. این مقاله با استفاده از روش تحلیلی-توصیفی، به دنبال این سوال اصلی است که تحقق توسعه سیاسی در دوره پهلوی دوم چه موانعی را پشت سر گذاشته است؟ به نظر می رسد ببین وضعیت جامعه مدنی و رانتیری بودن دولت و متکی بودن دولت بر درآمدهای نفتی، حکومت استبدادی و اقتدارگرایانه شاه و بی‌ثباتی کشور و ریشه‌کن شدن احزاب سیاسی در دوره پهلوی دوم و عدم تحقق توسعه سیاسی در آن دوره رابطه وجود دارد. در این پژوهش برای بررسی علل و موانع توسعه سیاسی از نظریه لوسین پای بهره گرفته‌شده است.