بررسی موانع همکاری صنعت و دانشگاه در توسعه سیستم های حمل و نقل هوشمند

پیشرفت‌های واقعی و پایدار جامعه، در همکاری و رابطه موثر میان مراکز علمی از یک‌سو و سازمان های اجرایی از سوی دیگر به وقوع می پیوندد. درصورتی‌که این رابطه و خواست دوطرفه در صنعتی حاکم نشود، آن توسعه پایدار نبوده و به استفاده از دانش غیربومی و مقطعی منجر خواهد شد. سیستم‌های حمل‌ونقل هوشمند (ITS) از حوزه هایی است که در سال های اخیر در سطح جهانی مطرح و اجراشده اما مطالعات صورت گرفته در کشور نشان می‌دهد که انتقال دانش میان دانشگاه و این صنعت تقریبا نوین با مشکلات و موانعی روبرو است که صاحبان صنایع مربوطه را به مونتاژ قطعات وارداتی و گریز از مراکز علمی متمایل نموده است. این مقاله با هدف بررسی موانع اصلی انتقال دانش بین این دو نهاد در راستای توسعه حمل‌ونقل هوشمند شهری انجام‌شده است. بدین منظور ابتدا با جستجو در منابع کتابخانه‌ای و اسنادی شاخص‌های تاثیرگذار موانع همکاری صنعت و دانشگاه در ایجاد حمل‌ونقل هوشمند تعیین شد. برای غربال موانع و تعیین زیرمعیارهای نهایی از روش دلفی فازی استفاده شده است. به این‌گونه که ابتدا 42 مانع پیشنهادی در اختیار متخصصین و صاحب‌نظران علم حمل‌ونقل قرار گرفت و با این تکنیک در مرحله اول 27 مانع اولیه و نهایتا 15 مانع جهت ارزیابی و رتبه‌بندی انتخاب و دسته‌بندی‌شده است. رتبه‌بندی نیز با استفاده از ابزار تحلیل سلسله مراتبی فازی انجام گرفت. نتایج حاصله نشان داد که فقدان زیرساخت‌های لازم در صنعت ITS و کاربردی نبودن تولید علم موانع اصلی همکاری صنعت و دانشگاه در جهت توسعه زیرساخت‌های حمل‌ونقل هوشمند شهری است.