یادکرد نام امام حسین (ع) در تورات (مطالعه موردی: نقد و تحلیل مقاله «الإمام الحسین (ع) بین القرآن والتوراه والإنجیل»)

بر اساس آیه 29 سوره مبارکه فتح، پیامبر اکرم (ص) و همراهانش، در کتب آسمانی پیشین یاد شده‌اند. نبودن نام رسول‌الله (ص) و اهل‌بیت (ع) در کتاب مقدس کنونی، پژوهشگران را برآن داشته است تا به رمزگشایی بخشی از آیات عهدین در این موضوع همت گمارند. مقاله «الإمام الحسین (ع) بین القرآن والتوراه والإنجیل» به‌قلم پژوهشگر عراقی‌، خانم زهور کاظم زعیمیان، در مجله السبط، نمونه‌ای از این دست است که کوشیده تا نماد‌های مورد اشاره آیه شریفه مذکور را در کتاب مقدس بازجوید. وی با اعتقاد به نمادین بودن آیاتی از کتاب مقدس، که حاوی نشانه‌های اصحاب کسا (ع) است، واژه «شطء» (جوانه) را نشانگر امام حسین (ع) و «شاخه» را مفهوم و نماد متناظر آن در تورات می‌داند. درعین‌حال که دیدگاه تفسیری وی نوآورانه و قابل تامل است، اشکالاتی روشی در اثر او به‌چشم می‌خورد که از اعتبار آن می‌کاهد. جستار حاضر با هدف بررسی و نقد مقاله نام‌برده در موضوع یادکرد نام امام حسین (ع) در تورات، و با اتخاذ روش توصیفی تحلیلی به‌رشته تحریر درآمده است تا با یادآوری نمونه‌هایی از خطاهای رایج در این‌گونه از مقالات، راهکاری برای آفرینش آثار علمی روشمند و متقن پیش نهد.