اثرات دو ماه تمرینات تناوبی شدید و مکمل دهی کافئین بر بیان پروتئین های Beclin-1 و Bcl-2 در میوکارد موش های صحرایی نر دیابتی نوع دو

 سازوکارهای مهاری و فعال کننده مداخلاتی همچون تمرینات تناوبی شدید و تجویز کافیین بر مسیرهای اصلی مرگ برنامه ریزی شده سلولی (آپوپتوز و اتوفاژی) به خوبی درک نشده است. پژوهش حاضر با هدف بررسی آثار تمرین تناوبی شدید به همراه تجویز کافیین بر بیان پروتیین های Beclin-1و Bcl-2 در میوکارد قلبی موش های صحرایی نر دیابتی نوع دو انجام شد.

در مطالعه تجربی حاضر، 50 سر موش صحرایی نر سفید نژاد ویستار با دامنه سنی 3-2 ماه به طور تصادفی در 5 گروه 10 سری شامل: کنترل سالم (C)، کنترل دیابتی (D)، دیابتی تمرین کرده (D+T)، دیابتی دریافت کننده کافیین (D+CA) و دیابتی تمرین- کافیین (D+T+CA) تقسیم شدند. برای بررسی بیان پروتیین های‎ عضله قلبی (Bcl-2/Beclin-1) از روش وسترن بلات استفاده شد.

میزان بیان پروتیین Beclin-1 نسبت به B-Actin، در گروه D؛ 201%، گروه D+CA؛ 215% و در گروه D+CA+T؛ 199% بیشتر از گروه C بود (001/0=P). میزان بیان پروتیین Bcl-2 در گروه های تجربی در مقایسه با گروه C به طور معنی داری کمتر بود (001/0=P، 83/73=F). بطوری که، میزان بیان این پروتیین در گروه D نسبت به گروه C به طور معنی داری در حدود 37 درصد کمتر بود (001/0=P). در حالی که میزان بیان پروتیین Bcl-2 در گروه D+CA و گروه D+T+CA به طور معنی داری نسبت به گروه C به ترتیب به میزان 64 و 70 درصد کمتر بود (001/0=P).

نتایج بیانگر این است که انجام تمرینات تناوبی شدید در تعدیل بیان بیش از حد شاخص اتوفاژیکی Beclin-1و بهبود بیان شاخص ضدآپوپتوزی Bcl-2اثرگذار است. درحالی که، مکمل کافیین به تنهایی و به همراه تمرین تناوبی شدید در تعدیل پروتیین اتوفاژیکی و بهبود پروتیین ضدآپوپتوزی موثر نبود.