رابطه سبک های دلبستگی در کودکی با اختلالات هیجانی در نوجوانی: ارائه مدلی ساختاری برای نقش میانجیگرانه هویت و مکانیسم های دفاعی

با بررسی بروز و شیوع اختلال های هیجانی در گستره عمر می توان مشاهده کرد که این معضلات روانی اغلب در دامنه سنی نوجوانی اتفاق می افتد. این مطالعه با هدف تعیین روابط ساختاری بین سبک های دل بستگی، هویت و اختلال های هیجانی در نوجوانان با میانجیگری مکانیسم های دفاعی انجام شد.

پژوهش حاضر نوعی از مطالعات همبستگی با طرح معادلات ساختاری بود. جامعه پژوهش شامل تمامی دانش آموزان دختر و پسر مقطع متوسطه دوم شهرستان ساری بودند که در سال تحصیلی 99-1398 تحصیل می کردند. نمونه مطالعه شامل 163 دانش آموز بودند که از طریق نمونه گیری خوشه ای چندمرحله ای انتخاب شدند. داده های پژوهش با استفاده از پرسش نامه مکانیسم های دفاعی اندروز و همکاران (1993)، پرسش نامه گسترش یافته عینی پایگاه هویت بینیون و آدامز (1986)، مقیاس اضطراب (بک و همکاران، 1990) و افسردگی (بک و همکاران، 1961) و همچنین سبک های دل بستگی بشارت (1388) جمع آوری شد. داده های جمع آوری شده با استفاده از نسخه 25 نرم افزار SPSS/ AMOS و با استفاده از روش معادلات ساختاری تجزیه وتحلیل شد.

یافته های حاصل از تحلیل معادلات ساختاری نشان داد سبک های دل بستگی (0/23-=β) و مکانیسم های دفاعی (0/75=β) اثر مستقیمی بر اختلال های هیجانی دارد و سبک های دل بستگی با میانجیگری مکانیسم دفاعی به طور غیرمستقیم اختلال های هیجانی را تحت تاثیر قرار می دهد (0/39-=β). همچنین اغلب شاخص های مرتبط با برازش مدل نیز در دامنه مطلوبی قرار داشتند (0/7=RMSEA ؛ 0/95=GFI).

در مجموع ارتباط و اثر سبک های دل بستگی و مکانیسم های دفاعی بر اختلال های هیجانی نشانگر آن است که مکانیسم های دفاعی رشد یافته می تواند به عنوان ضربه گیری بین سبک های دل بستگی آسیب زا با اختلال های هیجانی در نوجوانان مورد توجه قرار گیرد.