اثربخشی آموزش خودشفابخشی بر کیفیت زندگی سالمندان

سالمندی موفق یکی از مفاهیم اصلی در پیری شناسی است. سالمندی فرایند زیستی است که تمام موجودات زنده از جمله انسان ها آن را تجربه می کنند. کیفیت زندگی می تواند بر سلامت سالمندان اثر بگذارد. بر این اساس، پژوهش حاضر با هدف تعیین اثربخشی آموزش خودشفابخشی بر کیفیت زندگی سالمندان در سال 1399 انجام شد. روش پژوهش حاضر، نیمه آزمایشی با طرح پیش آزمون، پس آزمون و پیگیری، با گروه گواه بود. جامعه پژوهش شامل تمامی زنان مقیم آسایشگاه سالمندان شهر اصفهان بودند که طی فراخوان عمومی در آسایشگاه سالمندان شبانه روزی، تعداد 40 نفر از زنان سالمند از طریق نمونه گیری در دسترس و رعایت معیارهای ورود به مطالعه انتخاب و به صورت تصادفی ساده در دو گروه 20 نفری گمارش شدند. ابزار این پژوهش، پرسشنامه کیفیت زندگی وار و شربورن بود. آموزش خودشفابخشی لطیفی و مروی به مدت 12 جلسه 60 دقیقه ای بر روی گروه آزمایشی اجرا شد. داده ها از طریق تحلیل کوواریانس تک متغیری و با استفاده از نرم افزار SPSS نسخه 24 تجزیه و تحلیل شد. نتایج نشان داد که آموزش خودشفابخشی مولفه های کیفیت زندگی (شامل عملکرد جسمانی، محدودیت ایفای نقش به دلایل جسمانی، انرژی و شادابی، بهزیستی هیجانی، درد بدنی و سلامت عمومی) را در شرکت کنندگان گروه آزمایش در مقایسه با گروه گواه به طور معناداری در مرحله پس آزمون ارتقاء بخشیده است (05/0P<) و این اثرات به میزان قابل توجهی در مرحله پیگیری ثابت باقی مانده اند (05/0P<). ولی در مابقی مولفه های کیفیت زندگی (شامل محدودیت ایفای نقش به دلایل هیجانی و عملکرد اجتماعی) تفاوت معناداری در مرحله پس آزمون و پیگیری یافت نشد (05/0P>). با توجه به نتایج پژوهش حاضر می توان گفت رویکرد خودشفابخشی با کاهش استرس فیزیولوژیک از طریق روش های درمان خاطرات سلولی مخرب، اصلاح سبک زندگی و آموزش فنون آرام سازی موجب بهبود کیفیت زندگی و افزایش سلامت عمومی سالمندان می شود.