بررسی ارتباط نمودهای مزاج با ویژگی های گفتار: یک پژوهش کیفی میان رشته ای

مزاج یکی از مفاهیم بنیادین طب سنتی ایرانی محسوب می شود که متمایزکننده ویژگی‌های فردی انسان است. با توجه به جایگاه سایر شاخه‌های علمی در مفاهیم پایه‌ای طب ایرانی، رویکردی میان‌رشته‌ای به این مکتب طبی اجتناب‌ناپذیر می‌نماید. هدف پژوهش حاضر بررسی ارتباط برخی متغیرهای گفتاری و مزاج در طب ایرانی است.

 پژوهش میان‌رشته‌ای حاضر با استفاده از چارچوب نظری و بالینی مزاج در آرای حکمای طب ایرانی، پایگاه اطلس جهانی ساختارهای زبانی و بررسی مطالعات زبان‌شناسی مرتبط، با روشی توصیفی‌-تحلیلی و قیاسی به بررسی ارتباط شاخص‌های گفتاری در علم زبان‌شناسی با مفاهیم نظری مزاج در طب ایرانی و بازنمود آن می‌پردازد.

 نتایج این پژوهش حاکی از آن است که ارتباطی مستقیم بین کیفیت گرمی با برخی ویژگی‌های گفتار وجود دارد. به ‌صورتی که از یک طرف بیش‌ترین تمرکز گرایش زبان‌های نواختی ساده و به‌ ویژه نواختی پیچیده در نقاط گرم زمین است و از طرفی ارتباطی مستقیم بین برخی ویژگی‌های گفتاری مزاج گرم، همچون سرعت بالای ادای کلام در واحد هجا بر ثانیه و همچنین همپوشی کلامی بسیار بالا‌ در گفتار مزاج‌های گرم مشاهده می‌شود.

از ابتدا تا انتهای مقاله اصل صداقت، و امانت داری رعایت گردیده است.

 پژوهش حاضر می‌تواند به عنوان مبنایی جهت طراحی پژوهش‌های آتی مداخله‌ای یا مشاهده‌ای در حیطه میان رشت ه ای بین دانش زبان شناسی و طب ایرانی منظور گردد.