تاثیر تحریک جریان مستقیم جمجمه ای (TDCS) با دو جریان مختلف وغوطه وری در آب سرد در دوره ریکاوری بر کیفیت بازیافت، درک فشار و عملکرد بعدی شناگران مرد

هدف ازاین پژوهش بررسی تاثیر تحریک جریان مستقیم جمجمه ای با شدت 1میلی آمپرو2 میلی آمپردر دوره ریکاوری و غوطه-وری در آب سرد بر کیفیت بازیافت، درک فشار و عملکرد بعدی شناگران مرد بالای 18 سال شهر تهران بود. روش تحقیق : از نوع نیمه تجربی بود. 20شناگر مرد با قبولی در آزمون ورودی نجات غریق (200مترشنا کرال سینه در زمان کمتر از 4 دقیقه)، به صورت تصادفی به عنوان نمونه انتخاب شدند، که در سه روز با فاصله 48 ساعت در محل آزمون حضور یافتند، در هر روز شنای 200 متر کرال سینه با شدت بیشینه اجرا و پس از آن آزمودنی ها در یکی ازسه پرتکل، شناوری در آب سرد (با درجه〖12〗^oC) و تحریک آندی (با شدت 2 میلی آمپر) و تحریک آندی (با شدت 1 میلی آمپر) به مدت 15 دقیقه قرار گرفتند. احساس شناگران و میزان درک فشار پس از اجرای دوم از طریق پرسشنامه (TQR) و (RPE) ثبت شد. برای سنجش تاثیر روش های تحت بررسی روی عملکرد بعدی، اجرای شنای 200 کرال سینه تکرار گردید. برای تجزیه و تحلیل داده ها، تحلیل کواریانس، تعقیبی LSD ،تی وابسته و تحلیل واریانس یک راهه استفاده شد.نتایج این پژوهش نشان داد که عملکرد شنا در گروه TDCS (با شدت 2 میلی آمپر) بهبود معنا داری داشت، (001/0=P) . که در توجیه آن می توان به شدت مناسبTDCS جهت تاثیر بر کاهش خستگی مرکزی اشاره کرد و کیفیت بازیافت در گروه شناوری در آب سرد بهتر انجام شد در توجیه آن می توان به افزایش بازگشت وریدی اشاره کرد.