بررسی نشانه-معنا شناختی جایگاه من و تو در گفته پردازی شاعرانه و عرفانی منصور حلاج

در این مقاله، به ویژگیهای گفته پردازی در گفتمان منصور حلاج یکی از عرفای ایرانی پرداخته ایم. ما سعی کردیم نشان دهیم که گفته پرداز به صورت دوگانه (من/تو) در اشعار ظاهر می گردد. ابیات حلاج در واقع نثر مسج و شطحیاتی هستند که در آن ها معنا از سطح عادی و ظاهری فراتر می رود. همانند انا الحق. مسئله همواره استعلای من است. در گفته پردازی، فاعل "تو" (اشاره به حق تعالی) که ظاهر می گردد در همان من نهفته است. به نوعی "باور و یقین بدون دیدن " است. که نقطه اوجش در حضور دیگرخویشی است . بر این اساس به سوالات زیر پاسخ داده شده. چگونه گفته پردازی به ما کمک می کند تا مفهوم عرفان را نزد این شاعر درک کنیم؟ چگونه ارتباط بین الاذهانی بین دو ضمیر من و تو برقرار می گردد؟ فرض ما بر این است که سوژه خود جایگاه بین الاذهانی است و نتیجه ارتباط بین من و تو می باشد. همه این مسایل در ارتباط با فلسفه وحدت وجود می باشد. هدف از این مقاله آن است که نشان دهیم گفته پردازی، جهان بینی و فلسفه این شاعر در هم تنیده شده است و نظامی از "من" ظاهر می گردد که به سمت ساختاری پویا در حرکت است و دوگانگی سوژه من و تو را به وجود می آورد.