تاثیر رخساره ها و فرآیندهای دیاژنزی بر قطر گلوگاه حفرات در سازند داریان، بخش مرکزی خلیج فارس

این مطالعه، تاثیر رخساره و دیاژنز بر قطر گلوگاه حفرات در 110متر از رسوبات یک چاه، از سازند داریان در بخش مرکزی خلیج فارس را بررسی می کند. تعداد 390 مقطع نازک، 160 داده تخلخل و تراوایی مغزه بررسی شد. مطالعات پتروگرافی، به شناسایی 9 ریزرخساره در پنج زیرمحیط منجر شد که در محیط رمپ کربناته نهشته شده است. مهم ترین فرآیندهای دیاژنزی، شامل میکرایتی شدن، سیمانی شدن، تراکم، شکستگی و نوشکلی است که در طی مراحل مختلف دیاژنز دریایی، جوی و تدفینی، رسوبات سازند داریان را تغییر داده اند. عدد وینلند محاسبه و با داده های تزریق جیوه مقایسه شد. بررسی این عدد به تفکیک ریزرخساره ها، نشان داد دو ریزرخساره مادستون آهکی با لایه بندی ظریف و اربیتولینا وکستون به علت بافت گل پشتیبان، وجود میکرایت، وجود کانی های رسی مسدودکننده حفرات، تراکم و سیمانی شدن، کم ترین قطر گلوگاه (R35 <1/0 میکرون) را دارند؛ در مقابل، ریزرخساره بایوکلاست پلویید پکستون-گرینستون محیط شول، به علت بافت دانه پشتیبان، کم بودن فراوانی میکرایت، وجود شکستگی های باز، بالاترین قطر گلوگاه حفرات (1> R35> 5/0 میکرون) را از میان کل ریزرخساره ها داشته است. در تعدادی از این نمونه ها، سیمانی شدن و فشردگی، باعث کاهش قطر گلوگاه حفرات شده و آنها را به واحدهایی با مقدار R35 بین 1/0 تا 5/0 میکرون منتقل کرده است. داریان بالایی و داریان پایینی، بر ریزرخساره ها با قطر گلوگاه بالا (1> R35> 5/0 میکرون) و متوسط (5/0> R35> 1/0 میکرون) منطبق اند و کیفیت مخزنی خوبی دارند؛ در مقابل بخش هوار، بر ریزرخساره های با قطر گلوگاه کوچک تر (R35> 1/0 میکرون) منطبق و تقریبا فاقد کیفیت مخزنی است.