تامین مالی نظام سلامت و شاخص توسعه انسانی در ایران

بخش سلامت ازجمله بخش های کلیدی هر کشور بوده و ارزش افزوده ایجاد شده در آن، ازمعیارهای رشد و توسعه اقتصادی کشورهاست؛ لذا هدف نهایی همه نظام های سلامت در دنیا، دستیابی به پوشش همگانی سلامت به عنوان یکی از زیربناییترین بخشهای اقتصادی هر جامعهای، می باشد. از آنجایی که دستیابی به پوشش همگانی سلامت در گرو تامین مالی مناسب است، لذا در این مطالعه سعی گردیده تا تاثیر بین شاخص توسعه انسانی ایران و الگوی تامین مالی نظام سلامت (دولت، بیمه های سلامت، مردم و بخش خصوصی) بررسی گردد.

مطالعه حاضر مطالعه گذشته نگر و ازنوع تحلیلی می باشد. برای تشریح روابط بلندمدت بین متغیرهای تحت بررسی از اطلاعات فصلی سری زمانی سال های 1380 تا 1397 و از تکنیک هم جمعی با استفاده از روش های انگل-گرنجر و جوهانسن- جوسیلیوس استفاده شده است.

 نتایج حاصل از برآورد مدل براساس روش انگل-گرنجر تاییدکننده وجود رابطه بلندمدت بین متغیرها است. همچنین نتایج حاصل ازروش جوهانسن-جوسیلیوس نیز نشان از وجود دو بردار هم جمعی میدهد که درمجموع موید تاثیر مثبت تغییرات سهم دولت، سهم بیمه های سلامت، سهم بخش خصوصی از تولید ناخالص داخلی و رابطه معکوس تغییرات سهم مردم از تولید ناخالص داخلی بر تغییرات شاخص توسعه انسانی ایران می باشد.

سیاست های اخیر بخش سلامت اعم از اجرای برنامه تحول سلامت کشور، سیاست های پوشش بیمه همگانی و نیزاصلاح تعرفه های سلامت، نتیجه بخش و موثر بوده و برای رشد بیش از پیش و همیشگی شاخص توسعه انسانس ایران و افزایش جایگاه توسعه یافتگی کشور در سطح منطقه و بین المللی، بایستی توجه ویژه به بخش بیمه سلامت کشور و پررنگ نمودن جایگاه آن در الگوی تامین مالی نظام سلامت از طریق بازبینی بسته های بیمه پایه سلامت و ارتقای کمی و کیفی بیمه های سلامت پایه و تکمیلی نمود.