اثربخشی درمان تمایزیافتگی خود بر خودمیان بینی و سازگاری زناشویی زوجین براساس نظریه سیستم های خانواده بوون

هدف از پژوهش حاضر، بررسی اثربخشی درمان تمایزیافتگی خود بر خودمیان‌بینی و سازگاری زناشویی زوجین براساس نظریه خانواده بوون است. این پژوهش کاربردی و نیمه‌تجربی از نوع پیش‌آزمون-پس‌آزمون و پیگیری با گروه کنترل است. جامعه آماری این پژوهش شامل مراجعه‌کنندگان 21 تا 45 ساله یعنی 56 نفر از زوجین مراجعه‌کننده به مراکز مشاوره ناجا در شهر تهران در سال 1397 است. از بین آن‌ها 30 زوج انتخاب شدند که 15 زوج در گروه آزمایش و 15 زوج در گروه کنترل قرار گرفتند. پرسشنامه سازگاری زناشویی لاک-والاس (LWMST) و پرسشنامه خودمیان‌بینی لاپسلی (LAPSEL) ابزارهای پژوهش به‌شمار می‌روند. مداخله گروه آزمایش در قالب درمان گروهی در 10 جلسه در سه ماه اجرا شد و گروه کنترل مداخله‌ای دریافت نکردند. از طرح تحلیل واریانس مختلط با اندازه‌گیری مکرر و برای آزمون فرضیه از طرح تحلیل آمیخته به‌وسیله نرم‌افزار SPSS-21 استفاده شد. مداخله درمانی تمایزیافتگی در افزایش سازگاری زناشویی معنادار بود (001/0=P). در خودمیان‌بینی، نتایج مقیاس افسانه‌پردازی (PFS) نشان داد مداخله بر مولفه یکتایی (048/0=P) و مولفه‌های همه‌توانی و آسیب‌پذیری مداخله (001/0=P) موثر است. همچنین در متغیر خیال‌پردازی، مداخله معنادار بوده است (001/0=P). پیگیری یک‌ماهه نتایج نشانگر پایداری اثرات مداخله بوده است؛ بنابراین مداخله در گروه آزمایش در مقایسه با گروه کنترل در مراحل پس‌آزمون و آزمون پیگیری موجب افزایش سازگاری و کاهش خودمیان‌بینی در زوجین شد. با توجه به یافته‌های پژوهش، این رویکرد می‌تواند در زمینه افزایش سازگاری و کاهش خودمیان‌بینی در زوجین مورد استفاده مشاوران و درمانگران خانواده واقع شود.