شوخ طبعی و استهزاء: جنیه های زبانشناسی و روانشناختی. بازخوانش رمان کجا داریم می ریم بابا؟

این مقاله به مطالعه تحلیلی زندگی نامه پدر دو پسری که از معلولیت ذهنی رنج می برند می پردازد. نویسنده رمان کجا داریم میریم بابا؟ (2008)، ژان لویی فورنیه، به شوخ طبعی و استهزاء پناه می برد تا واقعیت تلخی که هر لحظه با آن روبروست را تاب آورد و با رفت و برگشتی بی وقفه میان واقعیت و خیال از دنیای خود و فرزندانش سخن بگوید. آنچه که بر تلخی این نوع زندگی می افزاید رفتارها وعکس العمل های مردم است: ترحم، تمسخر، تحقیر و دورویی. در این پژوهش سعی داریم پاسخی برای این سیوال بیابیم: شوخ طبعی و استهزاء می توانند دارو و مرهمی برای چنین شرایط دشواری باشند؟ در این راستا، علاوه بر گزیده هایی از کتاب که گویای جنبه های مختلف زندگی این پدر و فرزندان معلولش بوده و حاکی از لحظات بسیار حساس و حتی غیر قابل تحمل است، به تعاریف زبانشناسان از این دو عنصر زبانی، شوخ طبعی و استهزاء، همچنین مطالعات روانکاوان در این زمینه مراجعه کرده ایم تا ببینیم که آیا معرفی طنز گونه این زندگی یعنی به استهزاء گرفتن خود و دیگران می تواند به عنوان ساز و کارهای دفاعی به کمک این پدر بیایند تا شاید این شرایط را راحت ترتحمل کند.