مدل ساختاری تکانشگری و عملکرد تحصیلی با بررسی نقش میانجی انگیزش در دانش آموزان دختر متوسطه

این تحقیق به دنبال بررسی روابط ساختاری بین تکانشگری و عملکرد تحصیلی بر اساس نقش واسطه ای انگیزش تحصیلی بود. روش پژوهش حاضر توصیفی-همبستگی بود. جامعه آماری این تحقیق شامل تمامی دانش آموزان دختر 16 تا 18 سال در شهر تهران در سال تحصیلی1399-1398 بود. نمونه آماری با استفاده از روش نمونه گیری خوشه ای چندمرحله ای، 350 نفر انتخاب شد و به پرسشنامه های عملکرد تحصیلی فام و تیلور (1999)، انگیزش تحصیلی والرند و همکاران (1995) و تکانشگری بارت (1995) پاسخ دادند. داده های حاصل از پرسشنامه ها در دو بخش آمار توصیفی (میانگین، انحراف استاندارد، چولگی و کشیدگی) و استنباطی مانند ضریب همبستگی پیرسون و معادلات ساختاری به وسیله نرم افزار آماری SPSS و AMOS مورد تجزیه وتحلیل قرار گرفتند. یافته های پژوهش نشان دادند که بین تکانشگری و عملکرد تحصیلی دانش آموزان با توجه به نقش میانجیگر انگیزش تحصیلی رابطه معناداری وجود دارد (01/0>p) و انگیزش تحصیلی، این رابطه را به طور معنادار میانجی گری می کند (01/0>p). بنابر یافته های به دست آمده می توان نتیجه گرفت که ارتقای انگیزش تحصیلی می تواند راه حلی برای کاهش تکانشگری و درنتیجه بهبود عملکرد تحصیلی دانش آموزان به حساب آید.