مردم سالاری دینی، بدیل نظامهای سیاسی سکولار و بنیادگرا در ایران

مردم سالاری دینی به عنوان یک مفهوم بدیع در فضای سیاسی و فرهنگی جامعه ما مطرح شده و به مثابه یک فلسفه سیاسی و الگوی حکومتی خاص و مستقل، در مقابل فلسفه های سیاسی و الگوهای حکومتی بدیل، به ویژه سکولاریسم و بنیادگرایی خود را عرضه کرده است. مدعای اصلی مردم سالاری دینی در ایران این است که بدون نگاه صرف مادی به اصول عرفی، انسان محورانه، فردگرایانه و سودانگارانه؛ می توان حکومتی مردمی، اما مبتنی بر ارزش های دینی و در چارچوب احکام الهی نیز برپا کرد. در واقع مساله اصلی تحقیق این است که تاکنون تلاشی جدی، برای مقایسه سه نوع نظام سیاسی بدیل (مردم سالاری دینی، سکولاریسم و بنیادگرایی) به منظور نشان دادن نقاط افتراق آنها از یکدیگر یا احیانا برخی وجوه تشابه آنها صورت نگرفته است. در این مقاله برآنیم تا با استفاده از روش توصیفی-تحلیلی مبتنی بر استدلال منطقی، به مقایسه تطبیقی بین مردم سالاری دینی با سکولاریسم و بنیادگرایی بپردازیم تا ضمن احصاء نقاط افتراق و اشتراک آن ها، مولفه ها و شاخص های مردم سالاری دینی را نیز تبیین نماییم.