تاثیر هشت هفته تمرین تناوبی شدید و عسل آویشن بر تغییرات بیان ژن Pdx1 بافت پانکراس و شاخص مقاومت به انسولین موش های نر دیابتی نوع دو

دیابت یکی از اختلالات متابولیکی است که منجر به بیماری های متعدد قلبی عروقی و متابولیکی می شود. هدف این مطالعه بررسی تاثیر تعاملی تمرین تناوبی شدید وعسل آویشن بر بیان ژن Pdx1 و شاخص مقاومت به انسولین موش های نر دیابتی نوع دو بود.

36 سر موش پس از20 هفته تغذیه با رژیم پرچرب با تزریق درون صفاقی استرپتوزوتوسین دیابتی شدند. موش ها در چهار گروه 1) کنترل؛ 2) تمرین ؛ 3) عسل؛ و 4) تمرین+عسل گروه بندی شدند. هشت هفته تمرین هوازی، پنج جلسه در هفته با تناوب شدید اجرا شد. عسل آویشن با مقدار روزانه g/kg3 به صورت گاواژ خورانده شد. گلوکز، انسولین، شاخص مقاومت به انسولین و بیان ژن Pdx1 اندازه گیری شد. داده ها با آزمون تحلیل واریانس یکطرفه و آزمون تعقیبی بن فرونی تحلیل شد.

گلوکز و شاخص مقاومت به انسولین در گروه تمرین+عسل نسب به گروه کنترل کاهش داشت (0.001=p). در همه گروه های تجربی نسب به گروه کنترل افزایش معنی دار انسولین (0.001=p) و کاهش معنی دار بیان ژن Pdx1 (p=0.0001) دیده شد.

تمرین تناوبی شدید و مصرف عسل آویشن در کاهش گلوکز و شاخص مقاومت به انسولین موثر بود و تمرین ورزشی و عسل منجر به کاهش بیان ژن Pdx1 بافت پانکراس شد. تمرین تناوبی از طریق کاهش مقاومت به انسولین می تواند نیاز به بیان بیش از حد Pdx1 را کاهش دهد. ولی در گروه های دیگر نیاز به بیان Pdx1 جهت تکثیر سلولهای بتا و افزایش میزان تولید انسولین بیشتر است.