ارزیابی تحمل به خشکی در برخی ژنوتیپ های بومی پسته استان قزوین

در این تحقیق 10 ژنوتیپ انتخابی پسته، تحت تاثیر تیمارهای آبیاری قرار گرفتند. تیمارهای آبیاری شامل دو سطح آبیاری کامل و قطع آبیاری به مدت دو هفته بودند که روی دانهال های سه ماهه اعمال شدند. بعد از دوره تنش، همه گیاهان (شاهد و تحت تنش) مجددا تا حد ظرفیت مزرعه آبیاری شدند و رطوبت آن ها برای دو هفته در حد ظرفیت زراعی حفظ شد و اندازه گیری پارامترهای مختلف انجام شد. در شرایط تنش آبی، بیشترین مقدار آب نسبی برگ (29/60 درصد) متعلق به ژنوتیپ P9 بود. همچنین ژنوتیپ P3 دارای کمترین نشت یونی (8/41 درصد)، کمترین غلظت مالون دی آلدیید (73/18 میکرومول بر گرم وزن تر)، بیشترین غلظت پرولین (8683/0 میکرومول بر گرم وزن تر) و بیشترین غلظت قندهای محلول (03/12 میلی گرم در گرم وزن تر) بود. در شرایط تنش آبی، کمترین مقدار آب نسبی برگ (32/54 درصد)، بیشترین نشت یونی (84/58 درصد)، بیشترین غلظت مالون دی آلدیید (19/27 میکرومول بر گرم وزن تر)، کمترین مقدار پرولین (53/0 میکرومول بر گرم وزن تر) و کمترین مقدار قندهای محلول (697/6 میلی گرم در گرم وزن تر) نیز متعلق به ژنوتیپ P8 بود. از نظر پارامترهای رشدی نیز نتایج نشان داد ژنوتیپ های P1، P3 و P9 در تیمارهای تنش آبی، کاهش کمتری نسبت به شاهد در مقایسه با سایر ژنوتیپ ها نشان دادند. به طور کلی نتایج نشان داد که ژنوتیپ های P3 وP9 نسبت به سایر ژنوتیپ ها خشکی را بهتر تحمل کردند و ژنوتیپ P8 حساسیت بیشتری را نسبت به خشکی نشان داد.