اثربخشی آموزش گروهی مثبت نگری بر کیفیت زندگی و تاب آوری معلمان زن دانش آموزان استثنایی

هدف پژوهش حاضر تعیین اثربخشی آموزش گروهی مثبت نگری بر کیفیت زندگی و تاب آوری معلمان زن دانش آموزان استثنایی شهر تهران بود. روش پژوهش به شیوه ی نیمه آزمایشی با طرح پیش آزمون- پس آزمون با گروه کنترل اجرا شد. جامعه آماری این پژوهش شامل کلیه ی معلمان زن مدارس استثنایی شهر تهران در سال تحصیلی 1395-1394 که 680 نفر بودند و از میان آن ها 24 نفر به صورت نمونه گیری در دسترس انتخاب و در دو گروه آزمایش (12 نفر) و کنترل (12 نفر) به صورت تصادفی جایگزین شدند و به پرسشنامه کیفیت زندگی سازمان بهداشت جهانی (WHOQOL) و پرسشنامه تاب آوری دیویدسون و کانر (CD-RSC) پاسخ دادند. شرکت کنندگان گروه آزمایش، 8 جلسه برنامه ی مثبت نگری را دریافت نمودند. داده ها با استفاده از روش آماری تحلیل کوواریانس چندمتغیری و با نرم افزار تحلیل آماری SPSS نسخه 22، مورد تجزیه و تحلیل قرار گرفتند. نتایج نشان داد که فرضیه‏ی پژوهش مبنی بر اثربخشی آموزش گروهی مثبت نگری بر کیفیت زندگی و تاب آوری معلمان زن دانش آموزان استثنایی، مورد تایید قرار گرفته است و معلمان زن گروه آزمایش نسبت به معلمان زن گروه کنترل در پس آزمون، به طور معناداری، کیفیت زندگی و تاب آوری بیشتر داشتند. بدین ترتیب استفاده از آموزش گروهی مثبت نگری موجب افزایش کیفیت زندگی و تاب آوری معلمان زن دانش آموزان استثنایی شده؛ زیرا روش مداخله مثبت نگر می تواند احساسات، رفتارها و شناخت های مثبت را در افراد افزایش دهد. از این رو، به کارگیری این آموزش می تواند در راستای بهبود کیفیت زندگی و تاب آوری معلمان مدارس استثنایی مفید واقع شود.