بررسی ترجیحات کاربران در ارائه ی راهبردهای مداخله در فضای رها شده به عنوان یک پارک جیبی

روند سریع شهرنشینی مشکلات بسیاری در توسعه ی فضای شهری ایجاد می کند. در این میان زمین های نسبتا حاشیه ای و فضاهایی باقی-مانده تولید می شوند که امکان وقوع هرگونه ناهنجاری در آن ها وجود دارد. بنابراین بررسی نوع مداخلات در مقیاس کوچک در چنین فضاهایی، بر رفتار کاربر تاثیر گذاشته و می تواند تحت تاثیر ترجیحات استفاده کنندگان باشد. بر اساس نمونه های ارایه شده در سایر نقاط دنیا، این پژوهش با تکیه بر انتخاب یک نمونه از فضاهای رها شده در تهران، امکان ایجاد پارک جیبی را بررسی کرده است. به این منظور، برای یافتن مناسب ترین نوع مداخله در سایت انتخاب شده، مطالعه ی ترجیحات و اولویت های افراد ضروری است. با استفاده از مطالعه ای توصیفی- تحلیلی و بر اساس روش مقایسات زوجی، این مطالعه با هدف ارزیابی مداخله در اراضی خالی از جمله اولویت های ساکنین و نظرات کارشناسان انجام گرفت. پس از مطالعات انجام شده در زمینه ی ماهیت فضاهای رها شده، نظر 6 کارشناس مورد بررسی قرار گرفت. سپس به منظور تعیین اولویت کاربران، گزینه های انتخاب شده در مرحله اول، در پرسشنامه تصویری AHP گنجانیده شد. با تجزیه و تحلیل 165 پرسش نامه، اولویت نخست کاربران برای تبدیل یک فضای رها شده به پارک جیبی، در هر دو گروه خانم ها و آقایان، فضای آسایش بود و فضای ورزشی از کم ترین انتخاب برخوردار بود. اولویت استفاده از فضاهای باز شهری در گروه های سنی 20 تا40 متفاوت از سایر جامعه ی آماری بود. همچنین مقایسه ی گزینه های فضای نشستن با فضای آسایش، حاکی از اهمیت انتخاب نوع مبلمان شهری در پارک-های جیبی است. از آن جایی که فضاهای کوچک میان بلوک های شهری، برای ساکنین قابل دسترسی تر هستند، لازم است پارک های جیبی به منظور ایجاد فضاهای طبیعی در نظر گرفته شوند و به طور خاص، اولویت ساکنین در استفاده از فضاها در نظر گرفته شود، تا از این طریق، پویایی فضاهای محلی و تجدید حیات فضاهای رها شده امکان پذیر شود.