جایگاه رسانه بازی ویدیویی در هنر معاصر

هنر هشتم عنوانی است که برخی به بازی های ویدیویی اطلاق نموده اند. از نخستین رویکردهای نهادی به این رسانه به مثابه هنر در اواخر دهه ی 1980 م. حدود یک چهارم سده گذشته است، با این حال برخی منتقدان بر این باورند که بازی های ویدیویی هرگز نمی توانند آثار هنری باشند. مقاله حاضر برپایه ی یک پژوهش توصیفی تحلیلی نگاشته شده که یافته های کیفی آن به شیوه ی اسنادی داده اندوزی شده اند. هدف محوری این پژوهش، تلاش در راستای مشخص نمودن جایگاه بازی های ویدیویی به عنوان یک رسانه ی معاصر در جهان هنر است. در این راستا، ابتدا به بررسی دو استدلال اصلی علیه هنر بودن رسانه ی بازی پرداخته شده؛ شاهکار و رد صلاحیت. در ادامه امکان هنر بودن بازی ها بر اساس نه دیدگاه رایج درباره ی هنر؛ تعریف کانت و نظریه های نو بازنمودی، بیانگری، شکل گرایی، نهادی، تاریخی، کارکردی، خوشه ای و هنر سرزنده پی جویی می گردد. به نظر می رسد بسیاری از بازی ها به سبب روایت های عمیق، فرم دلالت گر، ارتباط تاریخی با سینما، پذیرش از سوی جهان هنر، ساخت زیبایی شناسانه ی پیچیده، بیانگری احساسات و... می توانند اثر هنری باشند. در پایان با طرح مباحثی درباره ی هستی شناسی بازی ویدیویی در مقام یک هنر تعاملی، تلاش شده ماهیت این رسانه آشکارتر شود. همچنین، با بررسی مفاهیم و کاربرد های زیبایی شناختی بازی مشخص شده که ظرفیت های گسترده ای برای پژوهش در این حوزه وجود دارد.