حضرت ابراهیم(ع) در عرفان اسلامی

از منظر بسیاری از عارفان، حضرت ابراهیم (ع) پیامبری اولوالعزم است که درسیری باطنی و با گذر از مقامات سلوکی به بالاترین مراتب کمالی دست یافت.ابتعاد از خلق، اعتزال از پدر و مهاجرت از دیار شرک، رویت جذب هوار ملکوت آسمان و زمین، سلوک عقلی و قلبی که در ضمن احتجاجات او قابل رهگیری است، طی مقاماتی همچون انابه، احسان، فتوت، صدق، تسلیم و فنای در حق،عبور از مرتبه رویت مظاهر و وصول به حق، گذر از مرتبه ایمان به مرتبه یقین و اطمینان، وصول به مقام خلت و یافت مرتبه جمع تشبیه و تنزیه در معرفت بهصفات ثبوتی خداوند و نهایتا بعد از توفیق در همه آزمو نها و ابتلایات و به طورخاص د ل بردیدن از فرزند، نیل به مقام امامت ازجمله مقامات حضرت ابراهیم(ع)است که در متون عرفانی مورد توجه خاص عارفان قرار گرفته است.نویسنده این مقاله سعی دارد با توصیف و تحلیل کلمات عارفان در مواردفوق الذکر، نوع نگاه عارفان به شخصیت و جریانات حیات حضرت ابراهیم (ع) را بررسی کند.