روش جدیدی برای اندازه‎ ‎گیری میزان نفوذپذیری و خاصیت عایق‎ ‎بندی مصالح خاکی در مقابل رطوبت و بارندگی در محوطه‎ ‎های باستانی و بناهای تاریخی

امروزه بررسی دقیق و علمی یافته های باستان شناختی و اموال تاریخی و فرهنگی در بسیاری از پژوهش ها، به ویژه در رشته های ‏باستان سنجی و مرمت، متکی به کاربرد روش های تجربی است. قابلیت تکرار و تعمیم نتایج حاصل از به کارگیری روش های تجربی با استفاده از روش-های آزمایشگاهی بر روی جامعه آماری مورد نظر، موجب ‏می گردد که پژوهشگران با اطمینان بیشتری از طریق تجزیه و تحلیل نتایج حاصل از آزمایشات عینی به واقعیت دست یابند. با این وجود، ‏یکی از مهمترین الزامات استفاده از روش های تجربی، دسترسی به روش های آزمایشگاهی علمی ‏و استانداردی است که بتوان به کمک آنها به طور دقیق، ویژگی های مختلف فیزیکی، شیمیایی و مکانیکی نمونه های تاریخی و فرهنگی را مورد سنجش و ‏ارزیابی قرار داد. هدف از انجام این پژوهش، یافتن آزمون استانداردی است که بتوان به کمک آن، میزان نفوذپذیری و خاصیت عایق بندی ‏مواد و مصالح به کار رفته در بناهای تاریخی را در مقابل رطوبت اندازه گیری نمود. در این پژوهش، برای دستیابی به این هدف، برای اولین بار برای اندازه گیری خاصیت نفوذپذیری و عایق بندی اندود کاهگل در مقابل رطوبت در بناهای تاریخی و میراث معماری، از آزمون تعیین ضریب نفوذپذیری آب با بار ‏افتان، استفاده شد. به منظور سنجش و ارزیابی کارایی این روش آزمایشگاهی برای بررسی عایق بندی و میزان نفوذپذیری مصالح تاریخی، این ویژگی مهم در نمونه هایی از اندود کاهگل به سازی شده با مواد افزودنی مختلف در مقایسه با نمونه هایی از اندود کاهگل معمولی به عنوان نمونه شاهد مورد بررسی و آزمایش قرار گرفت. نتایج این پژوهش نشان داد که با استفاده از این روش آزمایشگاهی، ‏شرایط و رفتار ‏آب در هنگام جذب و نفوذ به نمونه های تاریخی مصالح تا حد زیادی بازسازی شده و نحوه ‏عملکرد ‏واقعی آنها در مواجه با رطوبت و بارندگی بازنمایی می شود، بنابراین، می توان میزان نفوذپذیری و خاصیت عایق بندی آنها ‏را در مقابل آب به صورت کمی در شرایط اشباع با این روش، اندازه گیری نمود.