مقایسه اثر ترشحات سلول های بنیادی مزانشیمی مشتق از بافت چربی آلوده و بدون آلودگی با ویروس انکولیتیک رئو درالقای آپوپتوز در سلول های CT26

سرطان روده بزرگ به عنوان چهارمین عامل اصلی مرتبط با مرگ و میر ناشی از سرطان می باشد که به میزان قابل توجهی طی سه دهه گذشته افزایش یافته است. اخیرا استفاده از رویکردهای درمانی جدید مانند ویروس های اونکولیتیک برای از بین بردن سلول های سرطانی بسیار ضروری می نمایند. ترشحات سلول های بنیادی مزانشیمی که در پاسخ به شرایط مختلف تولید می شوند، شامل مولکول های مختلف پاراکرین می باشند که دارای پتانسیل درمانی برای بیماری های مزمن می باشند. سلول های بنیادی مزانشیمی به عنوان یک فاکتور بازسازی کننده استفاده می شوند، اگرچه هنوز در عملکرد این سلول ها در کنترل بدخیمی ها ابهاماتی وجود دارد. در این مطالعه، هدف ما بررسی اثر آپوپتوتیک سکرتوم حاصل از سلول های بنیادی مزانشیمی است که با ویروس های انکولیتیک آلوده شده اند. سلول های بنیادی مزانشیمی پس از جدا شدن از بافت چربی شکمی موش های BALB / c کشت داده شدند. پس از سه مرحله پاساژ، سلول ها توسط ریوویروس اونکولیتیک با MOI:1 آلوده شدند. ترشحات غیر آلوده و ترشحات آلوده به ویروس به صورت جداگانه جمع آوری شدند. سلول های CT26 به عنوان سلول های مدل سرطان روده بزرگ با ترشحات غیرآلوده، ترشحات آلوده، ریوویروس اونکولیتیک بعنوان کنترل مثبت و DMEM/HG بعنوان کنترل منفی به طور جداگانه مواجه داده شدند. در نهایت، میزان آپوپتوز و نکروز در هرمورد توسط روش فلوسیتومتری ارزیابی شد. ترشحات آلوده به ویروس قادر به القای آپوپتوز بیش از ترشحات غیرآلوده در سلول های CT26 بودند. با این حال، میزان القا آپوپتوز در سلول های مواجه شده با خود ریوویروس اونکولیتیک در مقایسه با سلول های مواجه شده با ترشحات آلوده به ویروس بیشتر می باشد. ترشحات سلول های بنیادی مزانشیمی آلوده به انکولیتیک ریوویروس شرایطی را جهت افزایش القای آپوپتوز فراهم می آورند و می تواند بر روی سلول های سرطانی اثر درمانی داشته باشد. با این حال، هنگامی که ویروس انکولیتیک با سلول های توموری روبرو می شوند، توانایی بیشتری در ایجاد آپوپتوز در سلول های CT26 دارند. در نتیجه، از نظر القا آپوپتوز استفاده از اونکولیتیک ویروس و ترشحات آلوده به ویروس، موثرتر از سکروتوم غیر آلوده می باشند.