بررسی اثر افزایش سولفولان در آنتالپی جذب و دفع H2S در محلول های آبی متیل دی اتانول آمین با استفاده از داده های حلالیت

فناوری محلول های آبی الکانول آمین در زمره روش های بسیار مهم در تصفیه گاز طبیعی می باشند. آب با قطبیت و ثابت دی الکتریک بالا محیطی را برای واکنش شیمیایی آلکانول آمین ها با گازهای اسیدی به وجود می آورد. این گونه محلول ها در کنار برتری هایشان به طورعموم دارای دو عیب اساسی نیز می باشند. آن ها حلال های مناسبی برای جذب مرکاپتان ها نیستند و به علت گرمازایی واکنش گازهای اسیدی با محلول آلکانول آمین گرمای زیادی برای بازیافت محلول در برج دفع نیاز است و درنتیحه آن به علت دمای بالای برج دفع احتمال اثرهای جانبی مانند تخریب و تجزیه محلول بالاتر می رود. امروزه افزودن حلال فیزیکی (سولفولان یا N متیل پیرولیدون) و تشکیل یک حلال هیبریدی (آب + آلکانول آمین + حلال فیزیکی) به منظور جذب هم زمان گازهای اسیدی و مرکاپتان ها مورد توجه قرار گرفته است. در کار حاضر حلالیت گاز اسیدی H2S را در حلال هیبریدی (H2O-MDEA-SFL) و غیرهیبریدی (H2O-MDEA) با استفاده از مدل e-Pitzer و داده های موجود در مقاله ها مدل شد و با بهره گیری از معادله گیبس-هلمهولتز، آنتالپی جذب H2S در هر دو حلال هیبریدی و غیر هیبریدی  محاسبه شد و اثر افزایش سولفولان در میزان تغییر آنتالپی جذب گازهای اسیدی در بازه فشارهای کم تا متوسط مورد بررسی قرار گرفت و مشخص شد مدل مورد نظر با دقت خوبی (متوسط خطای نسبی % 4/5) توانایی پیشگویی داده های حلالیت برای سامانه های حلال هیبریدی را دارد و همچنین در بازه فشارهای پایین تا متوسط، افزایش سولفولان  به عنوان حلال فیزیکی نمی تواند اثر چشمگیری در میزان آنتالپی انحلال گاز هیدروژن سولفید در حلال آب-متیل دی اتانول آمین  داشته باشد.