اثر بخشی روش آموزش ایفای نقش بر خودکارآمدی تحصیلی، سازگاری اجتماعی و انگیزه تحصیلی در دانش آموزان با اختلال یادگیری

پژوهش حاضر با هدف تعیین اثربخشی روش آموزش ایفای نقش بر خودکارآمدی تحصیلی، سازگاری اجتماعی و انگیزه تحصیلی در دانش آموزان دارای اختلال یادگیری انجام شده است. بدین منظور با استفاده از طرح آزمایشی نیمه آزمایشی از نوع پیش آزمون-پس آزمون با گروه کنترل از بین دانش آموزان با اختلال یادگیری شهر مراغه در سال تحصیلی 98-1399 و نمونه گیری در دسترس 40 نفر انتخاب شده و به صورت تصادفی در دو گروه آزمایش و کنترل گمارده شدند. هر دو گروه با استفاده از پرسشنامه انگیزه تحصیلی هارتر، مقیاس خودکارآمدی تحصیلی مورگان و مقیاس سازگاری اجتماعی کالیفرنیا به عنوان پیش آزمون و پس آزمون مورد ارزیابی قرار گرفتند. و گروه آزمایشی از آموزش به شیوه ایفای نقش استفاده کردند. برای مقایسه پس آزمون در هر دو گروه از روش تحلیل کواریانس استفاده شد. نتایج نشان داد که بین میانگین نمرات پیش آزمون و پس آزمون دو گروه تفاوت معناداری وجود دارد (001/0= P). بنابراین، از آموزش به روش ایفای نقش می توان برای افزایش بهبود انگیزه تحصیلی، خودکارآمدی تحصیلی و سازگاری اجتماعی استفاده کرد. نتیجه گیری به کارگیری روش آموزش ایفای نقش می تواند در بهبود انگیزه تحصیلی، خودکارآمدی تحصیلی و سازگاری اجتماعی تاثیر بسزایی داشته باشد.