بررسی و تحلیل ویژگی های سوررئالیستی در آثار عکاسی بیل برانت

جنبش سورریالیسم پس از جنگ جهانی اول در سال 1924 توسط آندره برتون و متاثر از نظریات زیگموند فرویددر باب نیروهای ناخودآگاه ذهن، پایه گذاری شد و از آنجا که فعالان این عرصه به برتری حواس بینایی اعتقادیراسخ داشتند، عکاسی را ارزشمندترین وسیله ی بیانی جهت کاوش ناخودآگاه بصری انسان و ماهیت انعکاسیافکار او برمی شمردند. در این مقاله، با اذعان به این امر که فروپاشی هنجارهای رایج و ارایه ی تصویری نامتعارفاز واقعیت یافت شده، از اصول بنیادین ساختار سورریالیسم است به تحلیل ماهوی و هم ارزی بصری آثار یکی ازهنرمندان نامدار عرصه ی عکاسی قرن بیستم، به نام "بیل برانت" با این نهضت پرداخته شده است که دغدغه ی آثارش در ساحت مداقه ی سورریالیستی در بدن انسان و حصول به واقعیتی فراتر از عناصر دیداری محض، به وضوح قابل نشان یابی است. برانت، عکاسی است که فارغ از انتخاب موقعیت و مکان مناسب، با تسلط و شناخت تمهیدات عکاسی سورریالیستی همانند: اثرپذیری نوردهی های گوناگون، فاصله های غیر معمول دوربین و سوژه ، بازنمایی انعکاسهای پدیدار شده و کادر بندیهای نا متعارف و هنجارشکن، جایگاه خود را به عنوان عکاسی که "هنر دیدن" را به کمال آموخته است، به اثبات می رساند. حاصل این جستار، مهر تاییدی است بر این امر که آثار برانت، برآیند خودکاوی ذهنی و تجلی ضمیر ناخودآگاهی است که خوانشی غریب، پیچیده و نامتجانس از واقعیت و قراردادهای ساده بصری که همانا غایت نهایی نگرش سورریال به پیرامون بوده است را هنرمندانه به منصه ی ظهور در می آورند.