بررسی معانی کاربردی افعال مزید (باب های تفاعل، تفعل، افتعال و استفعال) در نهج البلاغه

نهج البلاغه دومین میراث مکتوب و منبع معرفتی در منظومه ی آموزه های اسلامی است. این اثر فاخر افزون بر کارکرد ایدیولوژیک که به درون مایه های حکمی آن مربوط می شود، به دلیل شکوهمندی تعبیر، کارکرد ادبی نیز دارد. ویژگی اخیر نتیجه ی مولفه هایی چند از جمله کاربرد افعال مزید برای افاده ی معانی مناسب با مقتضای حال می باشد که به لحاظ فراوانی و بسامد بیش از چهار هزار بار در ابواب مشهور و معانی متنوع به کاررفته است. زیرا فعل به عنوان رکن اصلی و بنیادین در ساختار زبان عربی با انتقال از شکل مجرد به ابواب مزید، که فرایند آن به تفصیل در دانش صرف تبیین شده است، واجد معانی جدید و موجب توسعه قلمرو معنی می گردد. مقاله پیشارو با عنوان «بررسی معانی کاربردی افعال مزید (باب های تفاعل، تفعل ، افتعال و استفعال) در نهج البلاغه» پژوهشی نظری است که  به روش تحلیلی -توصیفی نمونه هایی از افعال مزید به کاررفته در این کتاب را  با بهره گیری ازمنابع لغوی و شروح نهج البلاغه از نظر معانی کاربردی مورد بررسی قرارداده است .پژوهشگر از رهگذر پردازش داده ها به این نتیجه رسیده است که افعال مزید به کار رفته در نهج البلاغه کاملا مطابق با مقتضای حال و تامین کننده اهداف خطبه ها ، نامه ها وکلمات قصار بوده، به روشنی بر ظرفیت زبان عربی در تولید معانی جدید و متنوع از مصدر واحد و توسعه قلمرو معنی دلالت دارد.