مولفه ها و آسیب های مهارت گفت و گو بر مبنای حکمت های نهج البلاغه

انسان موجودی اجتماعی است. شاکله اجتماع از روابط فردی شکل می گیرد که این روابط، آداب خاصی را می طلبد تا تعامل مفید و موثری بین افراد جامعه برقرار شود. یکی از مهمترین این آداب در رشد فرهنگ اجتماعی آدمی، مهارت گفت و گو است. لازمه این مهارت آشنایی با مولفه ها وآسیب های آن است که با بررسی و کنکاش در متون دینی به ویژه نهج البلاغه، می توان به آن دست یافت. مقاله حاضر با هدف شناخت مولفه ها و آسیب های مهارت گفت و گو بر پایه حکمت های نهج البلاغه، می کوشد با ساختاری توصیفی- تحلیلی، برخی مستندات و مصادیق این مهارت و آسیب های آن را، به روش کتابخانه ای از نهج البلاغه استنباط و تبیین و تحلیل نماید. یافته های پژوهشی حاکی از آن است که مهارت گفت و گو، زمانی به بالاترین سطح تاثیر خود می رسد که سنجیده سخن بگوییم، به موقع سکوت کنیم، مخاطب و موقعیت خود را درک کنیم، جمله های ما فصیح و بلیغ باشد، در صورت نیاز با پرسش، از معلومات، تجربه و مشورت دیگران بهره مند شویم و راز داری را  لازمه گفت و گوی سالم بدانیم. در این میان پرحرفی، دروغ گویی، چاپلوسی، ادعا داشتن، جدال و بدگمانی می تواند آسیب جدی در مسیر گفت و گوی اثر بخش باشد. بنابراین اصل حاکم بر تمام مولفه ها و اساس دور بودن از آسیب های گفت و گو که از حکمت های نهج البلاغه به عنوان الگو و شاخص، قابل استنباط است، کنترل آگاهانه زبان است.