تدوین الگوی ساختاری مثلث سازی در خانواده و گرایش به روابط فرازناشویی با واسطه گری تمایزیافتگی خود

پژوهش های بسیاری به شیوه مدیریت هیجانات همسران بر کیفیت تعاملات آینده آنان تاکید دارد. یکی از شیوه های ناکارآمد مدیریت هیجانات مثلث سازی در خانواده است که تمایزیافتگی خود را کاهش داده و موجب افزایش هیجان پذیری و همجوشی می شود. از آنجا که ارتباط این متغیرها در یک مدل ساختاری مورد مطالعه قرار نگرفته است، هدف از این پژوهش تدوین الگوی ساختاری مثلث سازی در خانواده و گرایش به روابط فرازناشویی با واسطه گری تمایزیافتگی بود.

این پژوهش از نوع همبستگی و جامعه آماری پژوهش شامل افراد متاهل شهر تهران در سال 1399 و نمونه شامل 349 فرد بودکه با روش نمونه گیری در دسترس انتخاب شدند. ابزارهای پژوهش مقیاس مثلث سازی یوسفی و بهرامی (1394)، مقیاس تمایزیافتگی خود اسکورن و فریدلندر (1998) و مقیاس خیانت مارک واتلی (2006) بود. به منظور بررسی روابط میان متغیرها از روش معادلات ساختاری، آزمون همبستگی و بوت استرپ استفاده شد.

 ارزیابی مدل فرضی پژوهش نشان داد که مدل فرضی با مدل اندازه گیری، برازش دارد (96/0CFI=، 96/0 IFI=، 077/0RMSEA=). نتایج نشان داد که مثلث سازی به صورت غیر مستقیم از طریق تمایزیافتگی خود بر روابط فرازناشویی تاثیر دارد. همچنین نتایج نشان داد که مثلث سازی رابطه مستقیم با روابط فرازناشویی (07/0) ندارد و تمایزیافتگی در ارتباط بین مثلث سازی و روابط فرازناشویی نقش واسطه ای دارد.

 مثلث سازی در خانواده و به دنبال آن سطح پایین تمایزیافتگی در افراد احتمالا منجر به روابط فرازناشویی می شود. تحقیقات بیشتر در این زمینه ضروری است تا با آموزش های لازم کیفیت روابط زوج و مدیریت هیجانات بهبود یافته و از بروز روابط فرازناشویی پیشگیری شود.