استدلال پرسش گشوده ی مور در تقارن با وجودشناسی خیر در عرفان ابن عربی

مقاله ی حاضر با توصیف پرسش گشوده ی مور و ضمن واکاوی معناشناسی اخلاق در نگاه ابن عربی، به مقایسه ی انتقادی این دو دیدگاه می پردازد. در اندیشه ی ابن عربی شهود خیر به درک حقیقت وجود وابسته است و مادامی که اصل وجود به عنوان خیر مطلق تصدیق نشود، تفسیر مظاهر خیر ممکن نخواهد بود. این در حالی است که اخلاق شناسی فلسفی مور به چنین تفسیر وجودشناسانه ای تمایل ندارد و خوب را در محدوده ی مباحث معناشناسانه مقید می سازد. ابتدا به نظر می رسد تفسیر وجودشناختی خیر به عنوان پیش فرض مستتر در تصدیق بداهت خوب، از نگاه مور پنهان مانده است. اما برای تدوین نظریه ای منقح تر، تعدیل هر دو نگاه ضروری است؛ ضمن تفسیری مقبول از نظریه وحدت وجود می توان آموزه عرفانی خیر را به عنوان مبنایی در جهت تصدیق شهودگرایی مور به رسمیت شناخت. هم چنان که با کشف مفروضات وجودشناختی از ضمیر نظریه معنایی مور می توان به تردیدهای ناظر به عینیت و واقعیت اخلاق پاسخ داد.