تحلیلی بر میزان تحقق پذیری کاربری اراضی شهری در طرح های جامع شهرهای کوچک (مورد مطالعه شهر عسگران)

مهم ترین مسیله در روند تهیه و اجرای طرح های توسعه شهری موضوع تحقق پذیری آن ها است و چنانچه این طرح ها به نحوی که مقرر شده تحقق یابند، منافع و امکانات عمومی تامین و بسیاری از مشکلات شهری برطرف می شود؛ به این جهت در این مقاله طرح جامع شهر عسکران از توابع استان اصفهان با سطح شهرهای کوچک مقیاس مورد بررسی قرار گرفته است.

 پژوهش حاضر به لحاظ هدف از نوع کاربردی و به لحاظ ماهیت از نوع توصیفی- تحلیلی است و داده های آن مبتنی بر منابع اسنادی و مشاهده میدانی است.

نتایج پژوهش نشان می دهد که متوسط درصد تحقق پذیری جمعیت پیشنهادی طرح جامع شهر عسگران، برابر با 84/60 درصد است که این رقم می تواند به عنوان متوسط تحقق پذیری کاربری ها نیز انتخاب شود. بر این اساس تحقق پذیری کاربری های اداری و انتظامی، مسکونی، آموزشی، میراث تاریخی و تاسیسات شهری از حد متوسط بالاتر، و تحقق پذیری سایر کاربری ها پایین تر از حد متوسط بوده است. در بین این کاربری ها، دو کاربری تجاری-خدماتی و پارک و فضای سبز تحقق پذیری کمتر از ده درصد داشته اند و کاربری تفریحی-گردشگری، فضای سبز حفاظتی و درمانی تحقق پذیری صفر درصد و حتی منفی داشته اند. بدین ترتیب می توان گفت که تحقق پذیری کاربری اراضی پیشنهادی طرح جامع عسگران بسیار پایین بوده است. 

طرح جامع شهر عسگران به مانند همه طرح های جامعی که با الگوی سنتی تهیه می شوند از تحقق پذیری اندکی برخوردار بوده و با اکثر ضعف ها و تنگناهای این الگو شامل جدایی روند تهیه طرح از مرحله اجرا، قطعی نگری در برنامه ریزی و مکانیابی کاربری ها و به دنبال آن انعطاف پذیری اندک و عدم تطبیق با شرایط متغیر مکانی_زمانی، بی توجهی به امکانات مالی و اجرایی شهرداری، کلیشه ای بودن تهیه طرح، بی توجهی به منافع و نیاز ذینفعان، عدم توجه به عوامل کلان اقتصادی و سیاسی و اجتماعی، بی توجهی به مالکیت زمین و... مواجه است.