طراحی مدل ارتقای قابلیت های نوآوری سازمانی با رویکرد تاب آوری سازمانی در شرکت های دانش بنیان

مطالعه حاضر با هدف طراحی مدل ارتقای قابلیت های نوآوری سازمانی با رویکرد تاب آوری سازمانی در شرکت های دانش بنیان مشهد طی 18 ماه بین سال های 1397-1399 انجام شده است.

این پژوهش از نظر هدف جزو پژوهش های کاربردی، از نظر نوع، ترکیبی (کیفی و کمی) و از نظر روش، توصیفی- همبستگی است. جامعه آماری بخش کیفی 25 نفر از خبرگان در رشته های مرتبط و جامعه آماری بخش کمی مدیران و کارشناسان ارشد شاغل در شرکت های دانش بنیان مشهد به تعداد 650 نفر بود که 240 نفر بعنوان نمونه آماری انتخاب شدند. نمونه گیری بخش کیفی به روش هدفمند و در بخش کمی روش نمونه گیری تصادفی ساده بود. ابزار جمع آوری داده ها پرسشنامه بود. برای آزمون فرضیه های پژوهش از مدل سازی معادلات ساختاری استفاده شد.

یافته ها حاکی از آن است که ابعاد قابلیت نوآوری سازمانی در مسیر تاثیر بر تاب آوری سازمانی به این ترتیب اثرگذار بودند: بعد فردی (0.287)، بعد ساختاری (0.189)، بعد عملیاتی (0.130)، بعد نوآوری (0.126)، بعد تکنولوژی (0.111)، بعد سازمانی (0.117) و بعد محیطی (0.095).

عدم کنترل و بررسی نقش سایر عوامل تاثیر گذار بر مدل ارتقای قابلیت های نوآوری سازمانی با رویکرد تاب آوری سازمانی در شرکت های دانش بنیان محدودیت این تحقیق محسوب می گردد. برای پژوهش های آینده باید نقش متغیرهای میانجی به طور دقیق بررسی شوند تا دیگر روابط میان متغیرها هر چه شفاف تر و جامع تر شناخته شود.

با داشتن قابلیت های نوآوری سازمانی، شرکت های دانش بنیان می توانند فرصت های محیطی را تشخیص داده و تاب آوری سازمانی را افزایش دهند.ابتکار یا ارزش مقاله: در این پژوهش تاثیر قابلیت های نوآوری سازمانی بر تاب آوری سازمانی در شرکت های دانش بنیان بررسی می شود.