بررسی بازشناسی اصول بازآفرینی پایدار در کیفیت بخشی فضاهای شهری در ایران (مطالعه موردی: فضاهای بافت تاریخی تبریز)

با مطرح‎شدن بازآفرینی پایدارو لزوم توجه به همه‎ی ابعاد وجودی شهر، شامل زیست‎ محیطی، اقتصادی، فرهنگی و کالبدی، به‎عنوان اساس توسعه‎ی پایدار شهری، مشکل بافت های تارریخی و قدیمی نیز وارد مرحله‎ی مطالعاتی جدیدی شده است. که سعی در حفاظت از ارزش ها، احیاء و ارتقای انسجام اجتماعی ساکنان محله در بافتت های ارزشمند شهری را دارد. در این راستا و در جهت ارتقای کیفی فضاهای شهری و ارزش های کالبدی - اجتماعی بافت های قدیمی و تاریخی شهرها هدف از این پژوهش بازشناسی اصول بازآفرینی پایدار و بررسی تاثیر آن اصول در کیفیت بخشی فضاهای شهری تبریز می باشد. در جهت تحقق اهداف تحقیق، پژوهش حاضر از روش تحقیق، توصیفی- تحلیلی و از شیوه های مرور متون، منابع و اسناد تصویری در بستر مطالعات کتابخانه ای و تحلیل نظریات اندیشمندان و از ابزارهای پرسشنامه، مصاحبه و تحلیل آن در نرم افزارهایSPSS وlisrel در این زمینه بهره گرفته است. نتایج تحقیق نشان می دهد که ابعاد و مولفه های بازآفرینی پایدار را می توان در 6 بعد کالبدی - بصری، معنایی - ادراکی، عملکردی - فعالیتی، اجتماعی - فرهنگی ، زیست محیطی و اقتصادی و 36 شاخص طبقه بندی و تقسیم نمود. بر اساس یافته های پژوهش بین بازآفرینی پایدار و کیفیت بخشی فضاهای شهری رابطه مستقیم و معنادار وجود دارد. همچنین با استفاده از مدل تحلیل عاملی تاییدی و تعیین میزان ضریب و تاثیر شاخص های بازآفرینی پایدار در کیفیت بخشی فضاهای شهری تبریز، بعد کالبدی - بصری بیشترین تاثیر را در کیفیت بخشی به فضاهای شهری داراست.