تاثیر پیمان ابراهیم بر امنیت ملی ج.ا. ایران از منظر نظریه واقع گرایی تهاجمی

به نظر می رسد باوجود ظهور نظریات مختلف در حوزه روابط بین الملل، همچنان واقع گرایی در عمل مهم ترین و پایدارترین نظریه روابط بین الملل باشد و این به خاطر نزدیکی مفروضات این نظریه، با عملکرد واقعی کشورها در دنیای بیرونی است. از همین زاویه، نگاه بدبینانه ریالیستی در محیط آشوب زده خاورمیانه بیش از هر جای دیگری قابل ردیابی است. در این منطقه با توجه عدم استقرار یک هژمون منطقه ای، شاهد حجم بالایی از اختلافات، کشمکش ها و حتی جنگ در چندین دهه ی اخیر بوده ایم. عدم استقرار نظم ژیوپلیتیکی، سبب غلبه وضعیت بر موقعیت در سیاست خارجی کشورها شده است و این امر زمینه ساز تکوین اتحادها و ایتلاف هایی ناپایدار در این منطقه گشته است که هدفشان حفظ موازنه قدرت و جلوگیری از نیل به هژمونی دشمنان است. این مقاله به روش توصیفی و تحلیلی، با بهره گیری از منابع متعدد کتابخانه ای و با کاربست نظریه واقع گرایی تهاجمی، سعی در پاسخ به این پرسش دارد که انعقاد و اجرای مفاد پیمان ابراهیم چه تاثیری بر امنیت ملی جمهوری اسلامی ایران خواهد داشت؟ یافته ها بیانگر آن است که این توافق از طریق شکل دهی به یک ایتلاف ضد ایرانی، ضمن بر هم زدن موازنه قدرت منطقه ای، سبب تشدید تقابل و اصطکاک ج.ا. ایران و رژیم صهیونیستی در منطقه شده و از سوی دیگر، دستیابی کشورهای حاشیه خلیج فارس به ویژه امارت متحده عربی به تسلیحات پیشرفته غربی و صهیونیستی را تسهیل کرده است.