پیش‎بینی احساس خوشبختی زوجین بر اساس تمایز یافتگی خود و روابط موضوعی اولیه

احساس خوشبختی زوجین به عنوان یکی از مهم ترین عواملی است که مقدمه تربیت نسل آینده، بهزیستی روانی زوجین و استقلال خود افراد محسوب می شود. پژوهش حاضر با هدف تعیین رابطه و پیش بینی احساس خوشبختی زوجین بر اساس تمایزیافتگی و روابط موضوعی اولیه انجام شد.

پژوهش از نظر هدف، کاربردی و از نظر روش جمعآوری داده ها از نوع همبستگی بود. جامعه آماری پژوهش شامل زوج‎هایی بود که به مدت 10سال زندگی مشترک داشتند و در زیر یک سقف در شهر تهران زندگی می‎کردند. از بین جامعه مذکور تعداد 150 زوج (300 نفر) به روش نمونه‎گیری در دسترس و با توجه به معیارهای ورود و خروج به عنوان نمونه انتخاب شد و به پرسشنامه های تمایزیافتگی (اسکوورون، 1998)، کیفیت روابط موضوعی (بل و بل، 1995) و احساس خوشبختی (لنتز، 2010) پاسخ دادند. یافته های پژوهش با استفاده از آزمون همبستگی پیرسون و رگرسیون تحلیل شد.

نتایج ضریب پیرسون نشان داد که ارتباط بین احساس خوشبختی زوجین با تمایز یافتگی خود و روابط موضوعی اولیه معنی دار بود (p≤0/001). نتایج رگرسیون نیز نشان داد که تمایز یافتگی خود و روابط موضوعی اولیه به ترتیب به میزان 69 % و 74% و معنی دار به پیش بینی احساس خوشبختی زوجین پرداختند.

بر اساس تمایز یافتگی خود و روابط موضوعی اولیه می توان به صورت مستقیم احساس خوشبختی زوجین را پیش بینی کرد؛ بنابراین با تقویت تمایزیافتگی و روابط موضوعی اولیه می توان کیفیت زندگی زناشویی زوجین را بهبود بخشید.