تاثیر تعاملی تمرین هوازی و مصرف قرص سافروتین بر روی CRP و شاخص کیفیت زندگی در بیماران فیبرومیالژیا

فیبرومیالژیا سندرمی است که با دردهای عضلانی مزمن، به همراه خستگی، اختلال خواب، تغییرات خلقی، نقایص شناختی مشخص می شود هدف از این مطالعه تاثیر 6 هفته تمرین هوازی و مصرف قرص سافروتین بر روی CRP و شاخص کیفیت زندگی در بیماران فیبرومیالژیا بود.

پژوهش حاضر یک مطالعه نیمه تجربی با طرح پیش آزمون و پس آزمون بود. جامعه آماری پژوهش شامل 32 بیمار فیبرومیالژیا که به شیوه نمونه گیری در دسترس از بین زنان مراجعه کننده به بیمارستان امام خمینی ساری انتخاب شدند. این بیماران به طور تصادفی در 4 گروه: تمرین + دارونما (8 نفر)، تمرین + سافروتین (8 نفر)، سافروتین (8 نفر)، دارونما (8 نفر) تقسیم شدند. گروه تمرین + دارونما و تمرین هوازی + سافروتین به مدت 6 هفته تمرین هوازی با شدت 60 الی 70 درصد ضربان قلب ذخیره، به مدت 3 جلسه در هفته و هر جلسه 24 الی 39 دقیقه تمرین کردند. گروه سافروتین و تمرین هوازی + سافروتین 30 میلی گرم قرص سافروتین دو نوبت در روز به مدت 6 هفته طبق تجویز روان پزشک دریافت کردند. در آغاز و پایان برنامه تمرین هوازی خون گیری برای اندازه گیری CRP به روش الیزا انجام شد. همچنین از پرسشنامه SF-36 برای تعیین شاخص کیفیت زندگی در مراحل پیش آزمون و پس آزمون استفاده شد. برای مقایسه تفاوت بین گروه ها، از آزمون کوواریانس (آنکوا) و آزمون بنفرونی استفاده شد.

نتایج نشان داد که برنامه تمرین هوازی + سافروتین نسبت به سایر گروه ها موجب کاهش معنادار بیشتری در سطح CRP و افزایش کیفیت زندگی شد (05/0 ≤P). همچنین کیفیت زندگی در گروه تمرین هوازی + دارونما در مقایسه با گروه دارونما به طور معنی داری بهبود یافته بود (006/0 =P). کیفیت زندگی در گروه سافروتین نیز در مقایسه با گروه دارونما به طور معنی داری بهبود یافته بود (001/0 ≤P).

به طورکلی تحقیق حاضر نشان داد که تمرین هوازی و مصرف قرص سافروتین می تواند آثار مثبتی در بیماران فیبرومیالژیا ایجاد کند اما آثار توامان می تواند بیشتر هم باشد.