تحلیل ماهیت تعهدات دولت ها در توافقنامه پاریس 2015 درباره تغییرات اقلیمی

یکی از مهمترین اسناد بین المللی لازم الاجرا برای واکنش در برابر تغییرات اقلیمی، موافقتنامه پاریس 2015 است. بیش از سه دهه است که دولت ها مذاکرات طولانی در خصوص تغییرات اقلیمی را آغاز نموده اند و همواره این موضوع در دستور کار دولت ها قرار داشته است. از مهمترین دلایل ناکامی برای تدوین و اجرای یک سند بین المللی لازم الاجرا، عدم تمایل بسیاری از دولت ها به پذیرش اهداف کاهش انتشار الزام آور بوده است. تجربه ناموفق پروتکل کیوتو 1997، نشان دهنده این رویکرد دولت ها به عدم پذیرش تعهدات الزام آور است. در این مقاله تلاش شده است تا ماهیت تعهدات دولت ها در توافقنامه پاریس 2015 درباره تغییرات اقلیمی مورد تحلیل حقوقی قرار گیرد. این تحقیق مبتنی بر روش تجزیه و تحلیل استقرایی حقوقی است. بر اساس این روش، موافقتنامه پاریس 2015 و برخی از اسناد قبل از آن در خصوص برخورد با تغییرات اقلیمی، مورد بررسی حقوقی قرار گرفته است. نهایتا این پژوهش، ضمن بررسی فرصت‏ها و ظرفیت‏های حقوقی توافقنامه پاریس 2015، به این نتیجه نایل شده است که علیرغم این که موافقتنامه پاریس به عنوان یک معاهده بین المللی گامی مهم و اساسی در جهت کاهش انتشار گازهای گلخانه ای ارزیابی می شود، ولی همچنان دارای برخی ناکارآمدی های حقوقی و اجرایی است.